Nasz rodzina spędza sporo czasu przy stole. Syn jest z tych wszystko jedzących wiec uwielbia posiłki, lubi sobie ustawiać na blacie stołu swoje kubeczki, miseczki i sztućce choć ma dopiero 1,5 roku. Choć nie ukrywam że ciężko jest usadzić wygodnie takiego malucha, jego krzesełko do karmienia nijak nie pasuje. A teraz oczekujemy an drugiego szkraba wiec niedługo na maminych kolanach nie będzie już dla Jasia wygodnego miejsca. Innymi zajęciami przy stole są oczywiście wszelkiego rodzaju malowanki, którym Jasio oddaje całą swoją pasję i czasami tak się w tym zapomni że stół potem matka doszorować nie może:)

nasze motto brzmi Rodzina, która jada razem, pozostaje razem! Jest to okazja dla Nas, aby po zabieganym dniu w końcu usiąść razem, zjeść posiłek przy stole, i spędzić ze sobą trochę czasu-tak po prostu, bez laptopa, bez tv…wszyscy razem:) Przy stole jesteśmy RAZEM-ale tak naprawdę razem. Po posiłku nie odchodzimy od razu od stołu-każdy w swoją stronę, staramy się z mężem nauczyć naszą 13 miesieczną córeczkę, że dla nas czas razem spędzony jest najważniejszy, tym chcemy tez pokazać że ona jest najważniejsza…Hania bawi się łyżeczkami i łyżkami, gra nimi na stole, a my jej 'talent’ gromkimi brawami nagradzamy;) Przy stole nie może rownież zabraknąć ulubionego pluszaka Cudaka naszej córeczki…jak tylko słyszy „kochanie siadamy do stołu’ pierwsze co tupta po swojego Cudaka i z nim podchodzi do stołu. Zanim Hania zje oczywiście Cudak musi być nakarmiony, więc jest najpierw rozmowa Z cudakiem typu ’ ammmmm ammmm’ i jak Cudak zje posiłek dopiero my możemy sobą się zająć;)

Stół to centrum u nas wydarzeń. Stół to częste miejsce realizacji marzeń. Stół to u nas nie tylko miejsce do jedzenia , ale też malowania, rysowania i chociażby tylko do marudzenia. Cudowny jesteś świecie kiedy na stole dodatkowo gości cudownie wyglądające i pachnące kwiecie a od Nowego roku będziemy zasiadać wokół stołu w kwintecie. Bo oczekujemy przyjścia na świat drugiego synka teraz moi Drodzy już o tym i Wy wiecie.

STÓŁ pełni w naszej rodzinie bardzo ważną rolę od wielu pokoleń… Wspólne posiłki jednoczą nas, mamy czas dla siebie, dla dzieci, bez pośpiechu, bez krzyków, jest to magiczny czas, gdzie obok posiłku można swobodnie porozmawiać jak minął dzień w pracy, w przedszkolu, w domu… Ale na posiłkach się nie kończy, jest to również miejsce zabawy z dziećmi, wspólne kolorowanie, układanie puzzli, granie w gry – czyli kolejna spajająca rodzinę funkcja Stołu. Ale na tym nie koniec.. Kiedy dzieci idą spać, a ja z Mężem mamy tzw ciche dni, albo problemy, to Stół jest właśnie tym miejscem, przy którym siadamy i rozmawiamy, tłumaczymy, wyjaśniamy.. na spokojnie, bez emocji dochodzimy do kompromisów i porozumień.
STÓŁ naprawdę pełni w naszym domu i rodzinie bardzo ważne funkcje, może to się wydawać dla niektórych głupie, ale dla mnie jest on naprawdę MAGICZNYM miejscem:)

Stół dominuje w naszym domu, ma to swoje minusy, zwłaszcza jeśli chodzi o stronę wizualną, za to jeśli chodzi o budowanie rodzinnej atmosfery nie ma sobie równych. Przy naszym domowym okrągłym stole jemy, rozmawiamy, bawimy się. Nasza rodzina 2+1 niedługo się powiększy a mój malutki 2-latek zostanie starszym bratem. Dzięki krzesełku tripp trapp new born maluszek będzie miał od początku swoje miejsce przy naszym stole.Nie możemy się już doczekać!

W naszym domu stół pełni bardzo ważną rolę. Jest świadkiem wspólnych posiłków – bitwy o ulubione talerzyki i kubki, o ostatniego ziemniaczka, wypatrzoną kanapkę. Jest cierpliwym towarzyszem dziecięch zabaw, nosi na sobie ślady twórczości dwóch małych artystek. Jest cichą podporą naszych rozmów, radości, smutków, wspólnego milczenia. Jest niezastąpiony, przy nim czujemy się swobodnie i swojsko, łączy nas ze sobą, zespala.

dla nas stół i rzeczy, który się przy nim dzieję sa bardzo ważne… to jedyne miejsce gdzie mozemy być razem… tatus chodzi na rózne zmiany więc czasem jedyny wspólny czas to posiłki:) ale gdy mamy wolne siadamy do naszej pasji czyli gier zespołowych a stół to idelane miejsce by działać:) jeszcze jeden nasz domownik upodobał sobie stół-kotek- uwielbia bawić sie w poszukiwacza mięsa albo rybki:)

Kiedy urządzaliśmy pierwsze mieszkanie wiedziałam, że możemy nie mieć szafy i łóżka, ale duży, koniecznie drewniany, stół ma w nim stanąć i kropka. Miałam, zaczerpniętą rodem z telenoweli, wizję naszych wspólnych, nieśpiesznych śniadań, popołudnioych kawek, przeciągających się do wieczora obiadów z deserem, wieczornych rozmów przy świecach… Stół nabyliśmy. Duży i do tego czarodziejski, bo szybko można uczynić go jeszcze większym, nie znałam tylko zaklęcia jak naciągnąć dobę, a zwłaszcza te migiem uciekające poranne minuty, konieczne do ceremonii śniadania z telenoweli. Po kilku walkach z wiatrakami pozwoliłam rzeczom się dziać. Teraz po prawie 5 latach od przeprowadzki, po powiększeniu się rodziny do 5 sztuk luda plus zwierzątko, patrzę na ten mój mebel i jak w kalejdoskopie przesuwają mi się obrazki… Przekrzykiwanie dzieci nad poranną owsianką, kot obgryzający kwiatki w wazonie, rozlane farbki, córkę pochyloną nad książką, syna gryzącego ołówek i wpatrującego się w plątaninę cyferek w zeszycie. Widzę go obklejonego ciastem z pierogów, widzę nad nim dzieci dekorujące świąteczne pierniki, całą rodzinę śpiewającą sto lat. Widzę go przykrytego białym obrusem, kolorowymi serwetkami, nakrytego nieporanie przez niedoświadczone łapki, ślyszę śmiech i rozmowy, słyszę płacz. Widzę na nim wanienkę i pochyloną nad nią rodzinę, podziwiającą pierwszą kąpiel najmłodszej. Patrzę na wyrte nieostrożną ręką zygzaki, a nawet pierwszą literę postawioną przez córkę z takim zacięciem, że przebiła się przez kartkę. Widzę córkę zaciskającą z bólu zęby i siebie z plastrem na krwawiący palec. Zastanawiam się czy jest w naszym mieszkaniu jakiś innym mebel choć w połowie tak uczestniczący w naszym życiu jak On? :)

To nie mebel, to spoiwo, łącznik wielopokoleniowy. Świadek najważniejszych rodzinnych wydarzeń. Chwil beztroskich, radosnych, leniwych; a czasem nerwowych, pośpiesznych, ulotnych. Błahych i ważkich. To tutaj odbywają się rodzinne narady, dyskusje. Tu omawiamy sprawy lokalne i globalne. Układamy klocki i sens życia. Tutaj wreszcie jemy, spożywamy, celebrujemy. Taki właśnie jest nasz STÓŁ.

stol jest miejscem , ktore kazdego dnia jednoczy nasza rodzine. wspolne posilki , odgrywaja bardzo wazna wazna role w naszym domu. przy stole, dyskutujemy, zapadaja wazne decyzje, smiejemy sie, bywa ze i placzemy, rozwijamy swoja kreatywnosc, uczymy sie. to serce naszego domu. jestesmy rodzina, w ktorej dzieci zajmuja szczegolne miejsce. aby pomoc , uczestniczyc im w rodzinnym biesiadowaniu, rozmowach , integracji rodziny, rozwoju, potrzebuja odpowiedniego krzesla, pomoze im w tym. Tripp Trapp daje im taka mozliwosc. Jest najlepszym rozwiazaniem, bo to Tripp Trapp dostosowuje sie do dziecka, rosnie razem z nim. Piekny design, prostota, funkcjonalnosc , bezpieczenstwo, egronomicznosc sprawiaja, ze kazde dziecko pokocha Tripp Trapp … i nie tylko dziecko :) Bardzo chetnie zaopiekujemy sie jednym z krzeselek Tripp Trapp firmy Stokke, ktora juz znamy, a raczej zna ja nasz synek, ktory do dzisiaj korzysta z lozeczka do spania firmy Stokke. Pozdrawiamy

„Uśmiechnij się. Siadamy do stołu”. Wymowny tytuł książki Jaspera Juul’a. Książki, dzięki której odkryłam rzecz tak cudowną w swej prostocie, że aż niewiarygodne, że trzeba o tym pisać książki :)
Wspólne siedzenie przy stole odkąd pamiętam towarzyszyło mojej rodzinie. I to nie tylko podczas jedzenia. Wspólne odrabianie lekcji z mamą – zawsze w kuchni. Tata pochylający się nad papierami z kalkulatorem w ręku, siostra i jej kolorowanki z księżniczkami.

Dwadzieścia kilka lat później chlipiąc zupę przed komputerem , podczas gdy mój mąż w drugim pokoju konsumuje obiad zerkając na telewizor , a dziecko już wcześniej nakarmione ( żeby dać rodzicom w spokoju zjeść) bawi się cicho w pokoju , natknęłam się na recenzję tej książki i zaczęłam się zastanawiać, czy to jest OK, czy mi to odpowiada, czy taka z pozoru zwyczajna rodzajowa scenka nie jest oznaką rozluźnienia naszych rodzinnych więzi?
Zaprosiłam domowników do stołu, porozmawialiśmy sobie na ten i na wiele innych tematów…

I z dnia na dzień zmieniliśmy swoje stare nawyki na nowe. Przy stole jemy i BLWujemy, dyskutujemy i gramy w planszówki, lepimy pierogi i wyciskamy soki, czytamy książki i bajki… Kuchnia stała się sercem naszego domu.
…jest NORMALNIE…jest CUDOWNIE.

Czas przy stole to dla nas czas rodzinny, niestety ze względu na brak czasu, pracę i ciagła pogoń jadamy wspólnie tylko śniadania. Jest to czas, który mocno celebrujemy…od stołu wstajemy jak każdy skończy, a podczas posiłku mamy czas dla siebie:) Weekendy uwielbiam za to, że wspólnie rodzinnie mamy czas dla siebie. Nasza mini tradycja rodzinna to czas wspólnego pichcenia w kuchni. Pomimo tego, że nasza najmłodsza pociecha ma dopiero 8 miesięcy ona też aktywnie uczestniczy w przygotowaniach:))Wesoło „gada” u mnie w chuście i cieszy się się do każdego:)
Czas spędzony w rodzinnym gronie przy stole jest dla nas bardzo ważny, bo zbliża i powoduje, że aż mam ochotę tworzyć pyszności do skubania podczas rozmów, stołowych

Stół na co dzień po prostu jest. Ważny – wszak stanowi centrum naszego domu – ale nie zauważamy go jako takiego. Ot – kładziemy na nim laptopa czy talerz z zupą. Nie zastanawiamy się nad jego istotą. Po prostu przy nim czytamy, rozmawiamy, kłócimy się i śmiejemy. Bela i Joliś malują go farbami, smarują dżemem,ozdabiają atramentowymi szlaczkami, wybijają na nim rytm śpiewając piosenki. Raz po raz ktoś z nas przy stole zasypia. W Szabat to się zmienia. Biały obrus, kwiaty, kielich do kiduszu, dwie pachnące chałki. Stół się zmienia – staje się pierwszoplanową postacią. Już nie jest tylko stołem, jest łącznikiem z ołtarzem w jerozolimskiej Świątyni. Przy nim Szabat się zaczyna i przy nim kończy, kiedy tata robi hawdalę, a pachnący miodem wosk plami stare drewno. Obyśmy wszyscy jak najdłużej mogli przy nim zasiadać razem.

Tak jak wiekszosc jemy przy stole, rozmawiamy, bawimy sie, rysujemy itd. ale jak pomysle o NASZYM stole, to widze Flore (corka 3 lata) pijaca swoje ukochane mleczko z miodem., Ape (maz) smarujacego tosty ulubionym pasztetem z gesich watrobek, siebie wiecznie ze scierka scierajaca okruchy z NASZEGO stolu, a Janke (corka 5m) wyobrazam sobie obok nas, przy NASZYM stole na takim wlasnie fajnym krzeselku:)

Opisał mąż:

Dwa stoły.

No bo mamy dwa stoły. Jeden stół w kuchni, drugi stół w dużym pokoju. Ten w kuchni jest okrągły, obecnie z drewnianym, sosnowym blatem, nie taki znowu duży, jakby się wydawało, ale ładny według mnie. Stół w pokoju jest bardzo stary, ale odnowiony – to trochę tak, jak ja – owalny i, jakby to powiedzieć – okolicznościowy.
Czyli są dwa stoły.
Ale jeden obiad!
Moja żona chce ten obiad jeść w pokoju. Ja wybieram kuchnię. To znaczy, chciałbym wybrać, bo przecież i tak się zgadzam na to, co ona wybierze. Nasza córka Ewa nie ma zdania w tym temacie, ją interesuje przede wszystkim treść obiadu. Nie można odmówić pewnej racji Ewie. Dziwi jedynie fakt, że w przedszkolu też zjada obiad, więc teoretycznie to my, głodni rodzice, powinniśmy być bardziej zainteresowani tym, co się je, a nie – gdzie się je. Jednak tak nie jest i to my się kłócimy, to znaczy spieramy, a ona wtym czasie je obiad. Oczywiście w pokoju.
No i co poradzić? Zjadamy obiad w pokoju i wszyscy są zadowoleni. Na stole tak starym i tyle razy poddawanym upokarzającemu procesowi renowacji, że aż chciałoby się go czasem pogłaskać. Sądzę, że należy mu się trochę szacunku z tego powodu. Gdyby umiał mówić, to ileż, ach ileż historii mógłby nam opowiedzieć..? W dodatku po niemiecku, jak sądzę. Jednak to tylko stół, więc jedynie skrzypi. Najprawdopodobniej jest mu całkowicie obojętne, w jaki sposób się go wykorzystuje. Choć… całkowitej pewności tu nie mam. W każdym razie – trochę szacunku nie zaszkodzi. Obiady na nim tylko w niedziele i święta, w pozostałe dni zamknięte – myślę, że to naprawdę dobry pomysł. Ale żonie to nie pasuje, wspominałem o tym.
-Nie pasuje mi to – mówi Gosia i patrzy na Ewę. – Uważaj, bo układanka ci spadnie.
Jako, że jesteśmy zajęci dyskusją, nasza córka najczęściej nas wyprzedza i odsuwa z westchnieniem pusty talerz. Następnie chwilę rozgląda się po pokoju, po czym odwraca się i bierze z półki swoją ulubioną układankę. Zaczyna ją układać. Na naszym stole w dużym pokoju, tym z ciemnego drewna. Układanie idzie jej całkiem sprawnie, wie dokładnie, że kaczka dziś również, podobnie jak ostatnio, będzie pływała w stawie, a świnka i piesek stoją obok. Koń i krowa na górze, zaraz pod lekko obdrapanym słońcem. Gdybyśmy jedli w kuchni, Ewa nie miałaby pod ręką układanki. A tak ma! Oto jeden z argumentów mojej żony.
-Chyba bym coś zjadła – uśmiecha się do nas miłość naszego życia.
– Przyniosę ci jeszcze gołąbków, kochanie – mówi mama. -Dobrze?
-Dobrze.
Gosia odsuwa talerz ze stygnącym jedzeniem i biegnie do kuchni. Ewa wyczekuje odpowiedni moment.
-Może byśmy oglądnęli bajki? – to jest te pytanie, które musiało w końcu paść.
Tu należy dodać, że z miejsca, przy którym siedzi Ewa, przy tym stole w dużym pokoju – świetnie widać bajki. Oczywiście, pod warunkiem, że telewizor jest włączony. Jakieś mini mini, czy coś w tym stylu. Zanim wróci matka z gołąbkami, razem z Ewą jesteśmy już trochę wciągnięci w fabułę Koziołka Matołka. Fajne kiedyś bajki robili, choć jedzenie całkiem już ostygło.
-No no, a kto tu bajki ogląda? – pyta wracająca Gosia tonem, w którym zawarta jest lekka reprymenda. Bo założenie jest takie, że telewizji oglądamy jak najmniej. Gdybyśmy jedli w kuchni…
Ewa gasi ją błyskawicznie.
-Ja – odpowiada.
Nic nie mówię, tylko zbieram zimne talerze ze stołu i ruszam, pobrzękując naczyniami. Stawiam wszystko na stole w kuchni, na którym najczęściej i tak już nie ma miejsca, i robię kawę.
-I znów poszedł, biedaczysko, po szerokim szukać świecie, tego, co jest bardzo blisko – dochodzi z pokoju.
Wracam z kawą do żony i dziecka. W telewizorze zaczyna się druga bajka. Mamy trochę czasu, możemy w spokoju wypić parę łyków. Jak mamy dobre humory, to chwilę patrzymy na siebie. Ogólnie jest przyjemnie.
-Co tam w pracy?
-Nic.
Takie tam, zwykłe rozmowy.
Stół w dużym pokoju jest owalny i stary jak świat. A my wszyscy młodzi, wciąż młodzi. Jeszcze dopnę swego i kiedyś będziemy jeść codzienne obiady w kuchni.
To będzie kolejna historia, której nie pozna nikt, prócz nas.

No, bo jest kilka takich miejsc u nas w domu.. Czasem płyniemy łóżkiem na piracką wyprawę po skarby, czasem chowamy się w szafie razem z odkurzaczem-mrówkojadem przed czarnym wilkiem, a czasem mamy latający dywan, z którego widać raz mongolskie jurty, a raz karawanę na Saharze. Takie nie-tylko-meble, które sami malowaliśmy w kwiatki, sami nosiliśmy na plecach do domu, które są nasze. No i jest stół. Nasza forteca. Strasznie stary i zniszczony, co przeżył cztery przeprowadzki. Wstajemy codziennie kwadrans wcześniej, niż potrzeba. Taki rytuał. Wesoła modlitwa na początek, kakao, kawa zbożowa, domowa konfitura, rozmowy, plany na całe dzisiaj, śmiech jeszcze w piżamach, prawdziwe „dzień dobry”. Popołudniu obiad – nakrywają wyłącznie dzieci, później rysowanie, spotkania z Dziadkami.. Wieczorem kolacja, szachy, puzzle, statki.. To jedno z TYCH miejsc, cichych przyjaciół dla naszego Razem. Przy tym stole niedawno pojawił się nowy Człowiek. Córka i Siostra. Swój kubek na kakao już ma.

od 17 lutego 2013 stół zerka na nas samotnie spod okna. Towarzyszą mu tylko krzesła o znaczącej nazwie ghost, które swą transparentnością stołu zabawić nie potrafią…

Gdy urodziła się Matyśka, najpierw zabrakło czasu na wspólne posiłki, bo przecież jedne ręce służyły już tylko do tulenia, w szczególności gdy Mati męczyły kolki.

Kiedy zaś Mati poznała przyjemność płynącą z robienia bałaganu podczas ćlamkania stałych pokarmów, stół osamotniał jeszcze bardziej – posiłki wpychaliśmy w siebie na stojaka, tańcząc przed krzesełkiem Mati, robiąc z siebie wariata, by tylko rozbawić Młodą i zachęcić do przeżuwania pana brokuła lub pani marchewki.

Teraz stół czeka na Matyśkę, lecz w towarzystwie Tripp Trappa, by starzy stołownicy ponownie przysiedli się do niego w świętym spokoju, bez obaw o Mati, a on nie czuł się już tak osamotniony:)

Malujemy, wyklejamy
Wycinamy, w karty gramy
Coś lepimy z plasteliny
Albo z ciasta albo z gliny
Tu kroimy, tam siekamy
I do gara to wrzucamy
Nakładamy na talerze
Później jemy w dobrej wierze
By za chwilę z całej mocy
Znów coś kleić- tak do nocy
Lubimy przy stole sprawy
No bo ileż tu zabawy!

Najczęściej jest tak… Zapowiada się fajnie, potem dzieje się 1000 nieoczekiwanych rzeczy, potem jest nerwowo bo: jedno nie jest akurat głodne, drugie jest ale chciałoby coś innego, do trzeciego ktoś właśnie zadzwonił, no i zostaję sobie ja sama:)

Czas przy stole moje dzieciaczki spędzają głównie na malowaniu, rysowaniu, wycinaniu i klejeniu, brokatowaniu, kłótni o kredki, kartki i pisaki. Ja sobie też siedzę i piję kawę/herbatę, z doskoku czytam coś w necie i dokańczam obiad, a także załagadzam spory. Zjadamy też przy stole wspólne rodzinne śniadania w składzie 2+2, obiady w składzie 1+2 i kolacje w jednym lub drugim składzie:) W weekendy spędzamy więcej czasu na wspólnym jedzeniu: długie i różnokolorowe potrawy rano, w południe i wieczorem. Przygotowujemy ciasta, ciasteczka i inne różności, ciągle się coś dzieje, bez stołu nie dałabym rady:)

Przy stole naszym wciąż jest wesoło,
rano śniadanie
po nim zabawy w wyklejanie,
następnie odbywa się wielkie kredkami rysowanie,
potem przychodzi czas na sprzątanie
i stołu do obiadu przygotowanie,
a po obiedzie zabaw ciąg dalszy,
w ruch idą farby, pędzle i kartki,
często też ręce,
toż jest zabawa,
no a wieczorem gdy czas kolacji
wszyscy przy stole naszym siadamy
i o dniu całym sobie opowiadamy,
a kiedy dzieci idą już spać,
to wtedy mama przy stole naszym
szyje nam lalki no i misiaczki.

Razem i wesoło! Stół to serce domu :) A my jesteśmy jego krwiobiegiem!

Mamy okrągły, stary, drewniany stół- łączy wszystkich nie tylko swoim kształtem ale też wszystkim co przy nim robimy. Wiąże się z jedzeniem, wycinaniem, rysowaniem, klejeniem, spotkaniami z przyjaciółmi, oglądaniem książek, poważnymi rozmowami i rodzinnymi żartami. Jest zalewany, wycierany, klejący, obsypany brokatem, albo ścinkami, pełen toreb z zakupami, notatek przed ważnymi egzaminami, talerzy pełnych i za chwilę pustych! Jest nasz po prostu!

Stół. Centralne miejsce w samym centrum Domu. Zajmuje 1/4 jadalni;) Jeszcze mieścimy się wokół nierozłożonego- 8 zajętych krzeseł. Każdego dnia:) Rozpoczynamy przy nim dzień śniadaniem, uczymy się(ED), gramy, tworzymy. Dzielimy się tym co ważne dla każdego z nas i szukamy porozumienia. Wokół niego gromadzimy się z rodzina, przyjaciółmi i znajomymi. To wokół niego powstaje nasz rodzinny krąg.

STÓŁ-miejsce szczególnie ważne w naszych domach.Takiego czasu potrzebuje każda rodzina. Dobrze gdy ten czas spędzamy przy stole. Jest to miejsce, które jednoczy naszą rodzinę.Miejsce szczególne nie tylko do spożywania posiłków, ale także gdzie rodzina może dzielić się radością z życia i czerpać radość okazywaną przez naszą rodzinę.

Aby rodzina była szczęśliwa, nie wystarczy sama
miłość – trzeba ją jeszcze pielęgnować, mieć czas dla siebie nawzajem,
rozmawiać, słuchać tego, co mówią inni, troszczyć się o najbliższych.
W każdym domu potrzebne jest miejsce szczególne, gdzie rodzina spotyka
się razem. Idealnie, gdy jest to stół, przy którym można nie tylko
zjeść, ale przede wszystkim dzielić się radością życia.
My
przy stole jemy wszelkiego rodzaju posiłki zaczynajac od śniadania :)
rysujemy ,malujemy farbkami,lepimy z ciastoliny ,gramy w róznego rodzaju
gry,budujemy z klocków .
Pod stołem bawimy się w dom…Gonimy się
dookoła stołu .Gdyby w domu stołu nie bylo nie było by tylu wariacji
,miłosci i chwil spędzonych razem.
Rozmiawiamy ze sobą i dziećmi ,dzielimy wszytskie radości i smutki .

S-SPEDZANE RAZEM CHWILE
T-TAK TO MY RAZEM
Ó-ÓSEMKA MOŻE NAS KIEDYŚ BĘDZIE PRZY STOLE :)))
Ł-ŁATWO NAM ZE WSZYSTKIM KIEDY JESTEŚMY RAZEM PRZY NASZYM STOLE :))

Wspólny czas przy stole jest bezcenny.
Widzimy sie, rozmawiamy i patrzymy na siebie. Czas się zatrzymuje na
chwile , by za zaraz znów nas „porwać” w różne strony.
Czas ucieka, dni mijają a Nasz stół stoi i czeka na wspólne
chwile. Siadając razem do posiłku, do zabawy czy do wspólnej
rozmowy jesteśmy szczęśliwi że ktoś siedzi na przeciw, a miejsce
obok jest zajęte. Moje dzieci są małe więc siedząc obok mogę im
pomóc przy jedzeniu i przy wspólnym tworzeniu rzeczy małych, ale
ważnych. Siedząc obok przy moim mężu mogę na niego patrzeć i
nawet w milczeniu zjeść posiłek. Pomimo, że często na stole jest
tłoczno od papierków, zabawek i różnych różności, to zawsze
jest wolne któreś z krzeseł. „Przecież bez krzeseł nie ma
kompletu” – mawia mały Mateusz. No tak i najważniejsze, by
każdy miał swoje, w odpowiednim miejscu, aby wspólnego posiłku
nie zacząć od wojny.

W naszym domu stół jest jak prawdziwa kwoka, która przygarnia wszystkie swe pisklaki. Czy to po przyjściu z przedszkola, szkoły, czy to z pracy, po ciężkim dniu. Siadamy przy tym drewnianym Przyjacielu i opowiadamy swoje smutki, radości, wątpliwości. Dzielimy się tym, co leży nam na sercu. Rozmawiamy, razem spożywamy posiłki, jesteśmy szczęśliwi z przebywania w rodzinnym gronie. Maluchy wdrapują się na stół, by jeszcze silniej zaznaczyć swoją obecność, przy wtórze śmiechu, wiercą się i machają rączkami. W dni powszednie leje się pot młodziaków odrabiających lekcje. W sobotnie wieczory gramy w gry rodzinne, czytamy a dzieciaki malują kwiaty i kolorowy dom. Nawet babcia dołącza się do naszych zwariowanych zabaw w kalambury. Z przyjemnością mogę stwierdzić, iż nie przeszkadza Jej szum i zgiełk, za to mogę spokojnie napisać, że Ona żyje i kwitnie wśród nas. Wiem, to zasługa naszego stołu oraz Jego magicznych właściwości. To one jakby przyciągają i jednoczą, nakładają uśmiech na nasze usta i nie pozwalają o Nim zapomnieć. Może to ma związek z tym drewnem, z którego wykonano owe cacko za czasów mojej pra, pra babci. Jedno jest pewne, gdyby zabrakło tego mebla w naszym domu, to jakby chłód zastąpił miejsce ciepła, a totalny smutek – radości. To byłaby klęska…

Moja rodzina to jak przedszkole,
co dnia zasiadamy razem przy stole,
jemy, śpiewamy, rysujemy, tworzymy
na swoje zdolności wciąż patrzymy !
Jest nas sporo bo aż jedenaścioro
za to zawsze jest nam wesoło !
W sumie to dwanaścioro będzie wkrótce,
bo dziecko urodzi się córce !

Co w tak licznym gronie przy stole robimy?
Po prostu ze sobą świetnie się bawimy !
CO dnia wspólne śniadania, kolacje, obiady
wysłuchiwane dziadka długie wykłady,
trochę historii, takie tam opowiadania

dziadek zawsze ma wiele do gadania !
Są dni kiedy wzajemnie po sobie malujemy,
na twarzy , rękach tatuaże rysujemy,
to doświadczenie które nas zbliża do siebie
dzięki któremu czujemy się jak w niebie.

Przy stole również śpiewamy piosenki ,

opowiadamy kawały, odgrywamy scenki.
Ale i poważnie rozmawiamy na różne tematy
nie oczekując za to żadnej zapłaty !
Ostatnio wspólnie puzzle układaliśmy

wielką radochę przy tym dostaliśmy !
U nas w domu stół to ludzi zjednoczenie
na nim nie tylko bywa jedzenie !

W naszym domu już od pokoleń istnieje tradycja , że spotykamy się w szerszym gronie i wspólnie wszystko robimy . Czy pomagamy w odrabianiu lekcji, czy jemy, czy śpiewamy, czy bawimy się, wyklejamy, układamy puzzle, gramy , tworzymy – zawsze pilnujemy tego by było to wspólnie, nie odpychamy nikogo na bok, u nas każdy ma swoje miejsce (oprócz tego maleństwa które dopiero w drodze) . Przy stole spędzamy ze sobą cudowne chwile, godzinami rozmawiając o wszystkim i o niczym, przy stole się po prostu jednoczymy ! To ważne !

04.11.13r. Karolek skończy miesiąc, a już od 2 tygodni jest bardzo zaangażowany w życie rodzinne, a przede wszystkim w życie kuchenne. Jest tak do mnie przywiązany,że przygotowywanie posiłków odbywa się w jego towarzystwie. Bez Karolka jest mi ciężko cokolwiek zrobić.Wczoraj np. kleił z nami(tzn. ze mną, babcią i ciocią) pierogi. Było bardzo wesoło, śpiewanie piosenek przy tym, no i Karol słuchał naszych głosów i czuł się przy tym bardzo bezpiecznie. Pomaga mi przy tym zawsze poduszka ciążowa rogal. A potem musimy przestawić się na krzesełko.

Życie płynie nam przy stole. Blat kuchenny jest zbyt mały by pomieścić 3 pary rąk chętnych do pomocy w gotowaniu. Rozsuwamy wtedy blat stołu, każdy ma swoje miejsce i razem kroimy, wałkujemy, tniemy, zagniatamy i lepimy. Poza tym przy stole malujemy, rysujemy, wydzieramy wydzieranki, wycinamy. Przy stole rozmawiamy, jemy, śmiejmy się a czasem niektórzy płaczą.

Nie byłoby naszego domu bez tego stołu!

Oj stół to nie tylko mebel na którym można coś zrobić…my robimy najfajniejsze rzeczy pod stołem :) tworzymy bazę, bierzemy koce i robimy namiot, wrzucamy pod spód poduszki, przytulanki, jakieś smakołyki i obowiązkowo zabieramy latarkę. Taka zabawa sprawia największą frajdę naszej 2,5-latce :) Oczywieście nie zmienia to faktu, że przydałoby się krzesełko Tripp Trapp do robienia wyjątkowych rzeczy na stole :)
Pozdrawiam
Alicja Mikołajczak
alicja7-84@o2.pl

Stół zawsze odgrywał bardzo ważną rolę w moim domu rodzinnym. Mimo, że rodzina pięcioosobowa, a mieszkanie w bloku, to rodzice „poświęcili” jeden pokój i powstała duża kuchnia z jadalnią, gdzie centralne miejsce zajmował stół. Stolarz zrobił go na zamówienie, bo musiał być duży. To właśnie głównie przy tym stole toczyło się nasze życie rodzinne. Wiadomo, że domownicy wracają o różnych porach ze szkoły, pracy studiów, więc stół to świetne miejsce żeby wszyscy razem się spotkali. Czasem się zdarzało, że ktoś jadł kolację, ktoś jeszcze obiad, a ktoś inny pił herbatę – ważne, że byliśmy razem. Przyjaciele, osoby często nas odwiedzające zawsze po wejściu do naszego domu kierowały swoje kroki nie do pokojów, nie do salonu, tylko właśnie do tej dużej kuchni, bo tam było życie tego domu.

Niedawno w moim własnym domu pojawił się stół z prawdziwego zdarzenia, nie byle jaki, nie tymczasowy, tylko duży, rozkładany, solidny stół. Wraz ze stołem pojawiły się wygodne krzesła, żeby nikt nie chciał od tego stołu zbyt szybko wstawać. Bardzo bym chciała, żeby również moim dzieciom przebywanie przy stole kojarzyło się z przyjemnością, dlatego towarzyszą nam przy wspólnych posiłkach od pierwszych miesięcy życia.

Ale stół, to nie tylko posiłki i towarzyszące im rozmowy, to także miejsce na prace twórcze. Farby, wyklejanki, szycie na maszynie i inne prace ręcznie są mile widziane przy naszym rodzinnym stole.

Właśnie patrzę na stół…stoi na nim pusty kubek Zosi, miseczka po płatkach z mlekiem, miska z bananami, które babcia kupiła wnuczce w zeszłym tygodniu i nikt od tego czasu ich nie ruszył, kurteczka Maryni,nebulizator, no i komputer męża i na przeciwko mój. Właśnie spacyfikowałam dziewczynki, wykąpane, nakarmione w łóżeczkach leżą i czekają aż zmorzy je sen. Jakieś pół roku temu byłam Perfekcyjną Panią Domu. Ale wtedy właśnie urodziła się Marynia. Jak moja rodzina spędza czas przy stole? Zosia rysuje, zjada posiłki ,bawi się. W między czasie jej zajęcia przerywam bo akurat na szybko mąż wrócił z Marynią ze spaceru, no i na szybciutko trzeba ja przewinąć…trudno, podkład na stół i już zmiana bo zaraz delikatna pupina się odparzy. Zmywamy, coby zachować pozory higieny. Dobra, Zofia może kontynuować swoje prace, ale po kolacji szybciutko kąpiel i do łóżeczka. Dzieci śpią….Stół należy do mnie :D na szybciutko zsuwam ich rzeczy na bok rozkładam komputer, robię herbatę. Teraz godzinka dla mnie. Po całym dniu ta godzina przy stole jest tylko moja. Sprawdzam zaległą pocztę, czytam cóż się wydarzyło w świecie (i tak mam zawsze wrażenie, że w moim świecie dzieje się dużo więcej). Po około godzinie podniosę się, zacznę sprzątać ze stołu, układać w mieszkaniu, zmywać naczynia. Kiedyś wydawało mi się, że piękny stół, zadbane krzesła, tudzież inne meble to świętość w domu, ale wiecie co? Czysty, nieporysowany stół nie uśmiechnie się bezzębnie w taki sposób, że miękną kolana, zadbane obicie na krzesłach nie powie ci, że właśnie narysowało ci laurkę z serduszkiem i następnym razem postara się przy tym pomalować farbą stołu. To daje mi szczęście. Jeśli w przyszłości okaże się, że nie stać mnie żeby zakupić nowe meble, to z przyjemnością nakryję nasz obecny stół czystym obrusem i zaproszę moje dorosłe córki, żeby usiadły, zrobię im herbatkę, podam ciasto i z radością wspominać będę ich dzisiejsze stołowe wyczyny.

Przepełnia mnie uczucie szczęścia…radości…to bardzo miłe chwile.Jest ich wiele w ciągu dnia ale tych parę jest innych…takich wyjątkowych… To kiedy jesteśmy razem WSZYSCY – Mama, Tata, starszy Brat, no i Ja..
Czasem przyjedzie przyrodnie Rodzeństwo albo Dziadkowie! Wtedy jest gwarno :) Ale ja to bardzo lubię! Co to jest? nie wiem… czuły głos Mamy, Tata głaszcze, Brat wciska się Mamie na kolana przez co dostaję czasem kuksańca :) Rozmowy, śmiechy, ja jednak póki co doświadczam tego tylko częścią zmysłów. Ale już JESTEM, uczestniczę w tym jednak jeszcze troszkę inaczej niż inni…. Choć siedzę w BRZUSZKU u mamy to na swój sposób „delektuję się” wspólnym posiłkiem lub radośnie „podskakuję” przy wspólnych zabawach :) Co to jedzenie posiłków? Malowanie? Wycinanie? Układanie klocków? Nie wiem jeszcze wielu rzeczy i czeka mnie wiele nowego jednak już WIEM, że te wspólne chwile są piękne :) Niedługo zobaczę nasz mały-wielki świat a w nim STÓŁ stojący na środku pokoju.To przy nim siedzimy podczas tych chwil razem… Niepozorny, nie za duży…a pomimo to przyciągający. Przy stole równie niepozorne drewniane krzesła w tym jedno inne niż reszta. To mojego Brata, pewnie jedna z rzeczy której po nim nie odziedziczę…Czy znajdzie się tam jeszcze miejsce dla mnie? Bardzo tego chcę! Najpierw wtulona w objęciach Mamy, jednak z czasem na swoim własnym miejscu! Gdzieś koło Brata. Razem będziemy się uczyć trudnej sztuki używania sztućców, tworzenia a pewnie też niszczenia! Czuję, że nasz stół chętnie pomieści nas wszystkich. Odkryję, że można na nim robić wiele a jeszcze więcej pod nim! Ograniczać nas z Rodzeństwem będzie tylko nasza wyobraźnia.

Czytając post o krzesełku Tripp Trapp jako klasyce skandynawskiego dizajnu uśmiechnęłam się ze wzruszeniem. Kilka miesięcy temu zamieszkaliśmy w Norwegii licząc, że właśnie w Skandynawii znajdziemy nową ojczyznę dla nas i córki, która miała przyjść na świat w lipcu. Prosty, drewniany stół był jednym z pierwszych mebli, które kupiliśmy urządzając wynajęte mieszkanie. Szybko stał się on centralnym miejscem domu Przy nim nie tylko jemy posiłki obserwowani z ciekawością przez naszą teraz już 4-miesięczną córcię, ale także rozmawiamy z dziadkami na skypie, a wieczorami gdy mała już śpi, gramy z mężem w scrabble. Tu także uczę się wieczorami norweskich słówek nasłuchując jak moja rodzina za scianą zgodnie posapuje przez sen. Wydawać by się mogło, że spełnilismy swoje marzenia. Jednak któregoś dnia, zupełnie niezależnie, doszliśmy z mężem do wniosku, że chociaż Norwegia jest krajem wspaniałym pod wieloma względami, to jednak nasze miejsce jest w Polsce. Chcemy aby przy stole, mogli usiąść nasi rodzice i przyjaciele – już nie tylko wirtualnie. Marzę też, że będą na nim rozrzucone książeczki z historiami, których ja sama słuchałam w dzieciństwie, a malutka będzie łasuchować w miseczce z ptasim mleczkiem i krówkami. Tęsknota za krajem wydawać się może ckliwa i niemodna, ale dopiero na dalekiej północy zrozumieliśmy, czym jest dla nas ojczyzna. Wracamy już niebawem i stół jedzie oczywiście z nami:) Mam nadzieję, że postawię przy nim kawałek Norwegii w postaci krzesełka Tripp Trapp, a któregoś dnia stanie się on pretekstem do opowiedzenia córci o przepięknym kraju fiordów, w którym spędziła pierwsze miesiące życia:)

Przy stole przede wszystkim jemy ale i bawimy, rozmawiamy. Stół nakryty kocem to świetny namiot. Mniejszy stolik ozdobiliśmy zdjęciami dzieci metodą decoupage.

Nasza codzienność przy stole się skrywa. On właśnie zajmuje centralne miejsce w salonie, nieco poobdrapywany,lecz najlepszy na świecie. On właśnie służy nam, rodzince która to posiadła go
pewnego dnia od pewnych znajomych. Lata mijają i pojawiają się kolejni członkowie rodziny, najpierw futrzak potocznie zwany psem, następnie owoc naszej miłości który z nami gości kolejny już rok.

Stół był i jest świadkiem naszej codzienności, sekretnikiem i towarzyszem chwil dobrych i złych. Przy nim świętowaliśmy nasze małe i duże rocznice, chrzciny, urodziny czy imieniny. Niekiedy stał usłany rózami, a raz czy dwa oblany soczkiem wiśniowym mej sprytnej latorośli. Przykryty pięknymi obrusami, które teraz w szafie samotnie lśnią. Ha… ze względu bezpieczeństwa i zachowania równowagi psychicznej rodzicielki. Raz już dopatrzyłam na moim koronkowym obrusie śladów czekoladowych rączek. Było słodko, lecz tylko mojemu synkowi. Moje żałosne lamenty było słychać ulice dalej.

Teraz on jest świadkiem obiadków rodzinnych mej familii, rysunkowej kreatywności najmłodszego członka rodziny czy merdania ogonem futrzaka. Dziś stanowi doskonałą podkładkę pod książkę czy
laptopa, idealne miejsce na zbożową kawę czy na spory talerz ciasta marchewkowego.

Dziś nie zamienię go na innego, nawet nówka nie działa na mnie tak emocjonująco jak nasz staruszek. Staruszek stół na dobre i złe!

Stół wiele dla nas znaczy. W zabieganym współczesnych życiu jest to nasza oaza. Miejsce spotkań, wspólnych posiłków. Daje nam wytchnienie i czas na bycie razem. Mój syn wkracza w życie przedszkolaka i stół to miejsce ,które otwiera go na samodzielność. Pierwsze samodzielne posiłki, pierwsze małe „dzieła sztuki”, nauka pisania. Stół daje nam wiele możliwości. Przy dobrej herbacie otwieramy nasze serca do szczerych rozmów, godzimy spory, rozwiązujemy problemy i bawimy się z dzieckiem w gry planszowe. Wokół stołu toczy się nasze życie , pętla zatacza kręgi jak okrągły jest nasz rodzinny stół.

Przy stole spędzamy razem rodzinny czas. Córa już korzysta z tego świetnego krzesełka, a lada moment będzie nam potrzebny drugi dla jej brata. BLW rulez !♡¡

Jak nasza rodzina spędza czas przy stole?
A dlaczego tylko PRZY stole? Oczywiście, przy stole – tym kuchennym, drewnianym, gromadzimy się wszyscy, by zjeść wspólnie obiad i kolację, a rano Tosia z mamą jedzą razem wesołe kanapki przygotowane przez tatę! Przy stole spotykamy się, by rysować, kleić i wycinać, by bawić się fasolkami i kasztanami, by układać z liści dekoracje, albo malować łapkami pierwsze dziecięce malowidła. Przy stole pojawiają się też wszyscy (łącznie z 2-miesięczną Blanką w chuście), by przygotować pyszną sałatkę albo wykrawać śmieszne ciasteczka z okazji urodzin albo świąt albo… bez okazji!! A przy stole w Tosinkowym pokoju spotykamy się, by malować, grać, albo po prostu bawić się światłem: pam i jest jasno, pam i jest ciemno! Ale, ale, my nie chcemy spędzać czasu razem tylko PRZY stole! Dlatego POD stołem bawimy się w poszukiwaczy przygód, którzy chowają się przed potwor-mama-ami albo urządzamy naradę wszystkich misiów i lalek (tak tak, to zadanie naszej dowódczyni Antoniny). A NA stole – tym mniejszym, niższym, salonowym – bawimy się w gwiazdy rocka albo przynajmniej piosenki dziecięcej, stajemy z mikrofonem i śpiewamy i tańczymy – dziś „boogie-woogie” a jutro „Take another piece of my heart”, każdy po kolei może być gwiazdą (no, może oprócz Blanki, ale ona za to gra zawsze wspaniale rolę prawdziwej fanki, piszcząc pod sceną), bo przecież stół wytrzymuje, musi wytrzymać, ten ogrom
rodzinnej energii i miłości! No i wreszcie OBOK stołu… obok stołu dzieje się wszystko inne – kulamy się na dywanie, pluskamy w misce z wodą, czytamy książki, sprzątamy razem, wreszcie leżymy przytuleni wszyscy, cała czwórka… bo
taki jest urok małych mieszkań – wszyscy i wszystko jest blisko siebie, a stół, tak, stół jest przecież w centrum, bo nie wiem, czy wiecie, ale właśnie od stołu zaczęło się rodzicielstwo bliskości :-)

Czas przy stole to dla nas wyjątkowe chwile, o które należy szczególnie dbać. Współne posiłki, rozmowy budują bliskość i więź między nami. Jest to dla nas intymny czas, kiedy możemy być tylko dla siebie. Wtedy czas zatrzymuje się i nic nie może zburzyć tego stanu. Magia tkwi we wspólnym śniadaniu czy obiedzie. Moja córka uwielbia te chwile i z wielką przyjemnością zasiada do stołu. Ma swoje własne miejsce, o które bardzo dba. Zabiera swoje lale, sadza je na krzesełkach, aby również uczestniczyły w „naszym” czasie. Należy pamiętać, że jest to czas dla rodziny, który trzeba pielęgnować od narodzin dziecka, by wyrobić w nim dobre nawyki żywieniowe. Kuchnia to centralne miejsce w naszym domu, gdzie wspólnie przygotowujemy posiłki, moja córka ostatnio sama robiła placki z jabłkami:) Pozdrawiam Iza

Dzień zaczyna się u nas wcześnie, ostatnio w okolicach piątej, przecieramy zaspane oczy i losujemy ochotnika do robienia kawy. Dla latorośli – mleko. Mniej zaspany rodzic karmi, drugi szczęściarz dostaje zastrzyk kofeiny. Filiżanki zostawiają ślad na czytanej do późna gazecie. Trudno, potem się sprzątnie. Dziecko ląduje na dywanie i z niepojętym dla rodziców entuzjazmem budzi sąsiadów waląc grzechotką w podłogę. Po 7 miesiącach bycia rodzicem nie robi to już na nas wrażenia. Dopijamy spokojnie nasz życiodajny płyn i zaczynamy codzienne krzątanie. Kiedy jest już jasno jemy śniadanie. Dziecko zagląda nam w talerze i niezmordowanie co dnia walczy o frankfuterkę czy jajko. Gdyby mógł mówić pewnie rzekłby poważnym tonem: kaszka? serio? W ciągu dnia każdy ma swoje zajęcia ale jakoś tak się dzieje, że conajmniej jedno miejsce przy stole jest zawsze zajęte. A to wpadnie Babcia na plotki, innym razem Ciotka z prezentem, nagle jest popołudnie i pora obiadu. Znowu spotykamy się wszyscy, czasem wpadnie ktoś z ciastem na deser. I tak mija nam dzień, wieczorem kiedy zasypia dziecko siadamy z laptotem i jak codzień obiecujemy sobie, że tym razem położymy się wcześniej. Na stole pobojowisko, książki, czasem kwiaty chociaż koty regularnie walczą z tym nawykiem obryzając demokratycznie i goździki i róże. Czasem wspominamy, przeglądamy zdjęcia, planujemy wakacje, płacimy rachunki i marzymy jak będzie pięknie za jakiś czas kiedy na stole będzie stał jeszcze jeden mały kubeczek, rozrzucone kredki, kolorowanki i puzzle. Pewnie wciąż jedno miejsce będzie ciągle zajęte.

Stół w naszym domu jest nagminnie eksploatowany,świadczy o tym zniszczony blat na którym zawsze coś leży dzieciowego(piórniki,kredki,farby,plasteliny itp).Stół jest centralnym miejscem w naszym domu,który użytkuje trójka dzieci i my rodzice.Spędzamy przy nim czas razem przy wspólnym posiłku,grach planszowych,robieniu orygami,niebawem ozdób świątecznych,jak i każde z osobna na robieniu lekcji,rysowaniu,malowaniu,lepieniu z masy solnej,budowaniu z klocków.A nieraz po prostu siedzimy i rozmawiamy o minionym dniu :)Dodam że niedługo pojawi sie kolejna nasza pociecha i krzesełko bardzo by nam sie przydało. :)

Stół, musi pachnieć drewnem, musi być duży i musi być pełen
ludzi! W naszym niewielkim domu stoły są aż trzy! Ten pierwszy, najważniejszy
stoi w salonie. Dzieciaki jedzą, piją, tworzą swoje pierwsze „artystyczne”
projekty, dzięki czemu drewno zabarwiło się już różnymi kolorami farb, kredek
czy pisaków, miliony razy próbowałam go doczyścić, aż w końcu zrozumiałam, że
właśnie w takiej formie jest uroczy. Nie muszę być „perfekcyjną panią domu”,
muszę być mamą, która dba o rozwój swoich dzieci i cieszy się ich szczęściem. Wracając
do tematu stołu. Stół nr 2 to mebel, który pomieści w porywach i 20 osób. Na co
dzień stoi na tarasie. Pamięta wszystkie ważne wydarzenia naszego domu. Chrzciny,
roczki, rocznice, setki grilli, dziesiątki wieczornych zwierzeń przyjaciół,
kilka kłótni i tyle samo przytuleń w ramach „przepraszam”. Bywa też groźny ;)
Siniaki na moich nogach, guzy na czołach kilkulatków, nie może być inaczej,
skoro koncentruje przy sobie letnie życie. Ten stół, to jedyny mebel, który
zabiorę ze sobą do nowe go domu. Trzeci stół, to właściwie nie stół a ława, ale
też ważna. Liczy się zwłaszcza w niedzielę. Kiedy po całym tygodniu gonitwy za
prozą życia (no to poleciałam pompatycznie;)) robimy sobie z mężem kawę, kroimy
ciasto, siadamy na sofie i… milczymy. Słuchamy co mówią dzieci, wsłuchujemy się
w odgłosy domu i wiemy po co tu jesteśmy.

Dla naszych dzieci czas spędzony przy stole często jest czasem spędzanym na stole. Najczęściej młodsza córka (15 mies.) gramoli się po krześle i nie patrząc na to gdzie, sadza swoja szanowną pupcię na stole i czyta książeczki, których zawsze kilka leży na stole. Oczywiście nauczyła sie tego od starszego brata (29 mies.) dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Czasem oboje jednocześnie potrafią stać na naszym stole i tańcząc zwracaja na siebie nasza uwagę. Poza tymi ekstremalnymi sytuacjami, które mrożą krew żyłach juz tylko naszym gościom, a dla nas sa na porządku dziennym, korzystamy ze stołu w cywilizowany sposób ;) Zasiadamy przy nim kilka razy dziennie w różnym składzie, ale do obiadu zawsze razem. Nasz stół to owalny staroć z giętymi nogami ze sklepu z antykami. Jest cudowny, choć zanim dzieci sie pojawiły był w zdecydowanie lepszym stanie. Stół otwiera swoje serce, w którym skrywa dwa dodatkowe blaty, więc po rozłożeniu jest gigantyczny. Przy stole stoją drewniane krzesła po moich dziadkach, a syn dostał w spadku stare drewniane krzesełko do karmienia z czasów mojego dzieciństwa. Tylko córce brakuje do kompletu drewnianego krzesła. Razem stworzymy cudowny komplet :)

Może dla niektórych zabrzmi to dziwnie, ale w naszym domu jest tylko jeden stół. Nie mamy jadalni, a kuchnia jest niewielka, więc całe życie rodzinne i towarzyskie kręci się wokół stołu w dużym pokoju.

Jak spędzamy czas przy tym stole? Wesoło!

Przy nim jemy i pracujemy tworząc dziecięce arcydzieła. Na nim gramy w różne gry i układamy puzzle. Przy tym stole jem z mężem romantyczną kolację (gdy dzieci smacznie już śpią), albo też lepię z ciastoliny „prezenty dla babci” z moją czterolatką. Przy stole maluję z 2,5 letnim synkiem i odrabiam zadania na angielski z córeczką.

To właśnie stół jest świadkiem każdej uroczystości w rodzinie – jest tylko jeden, więc towarzyszy nam przy wszystkim, co ważne w domu. Podejmowaliśmy przy nim kluczowe decyzje dla naszej rodziny, płakaliśmy przy smutkach i śmialiśmy się przy sytuacjach zabawnych.

Tak sobie teraz pomyślałam, że to taki członek rodziny, bo jest z nami zawsze od zawsze (czyli od kiedy się pobraliśmy, poprzez te kilka lat, gdy pojawiły się na świecie dzieci i dom zaczął tętnić życiem).

Niby taki nieistotny mebel, a bez niego nie bylibyśmy spędzać czasu razem. Tak – stół to prawdziwy skarb! Brakuje tylko krzeseł, bo póki co, nawet obiad jemy siedząc na kanapie i pufach, bo na duże krzesła nie ma miejsca. A krzesełko Stokke mogłoby się z naszym stołem zaprzyjaźnić.

Ze stołem wiążą się moje ważne wspomnienia z dzieciństwa i okresu dorastania: moi rodzice w ważnych sprawach rodzinnych organizowali „narady przy okrągłym stole” gdzie każdy członek rodziny mógł się wypowiedzieć na dany temat. Czułam się wtedy naprawdę pełnoprawnym członkiem rodziny, czułam się ważna, czułam, że moje zdanie ma znaczenie. Tak – przy stole w naszym rodzinnym domu naprawdę dzieci są ważne! Z moim Synkiem – już przedszkolakiem – bardzo lubimy gotować i jeść, jednak wstyd przyznać, przy stole spędzamy wspólnie niewiele czasu, więcej na podłodze czy na łóżku… Może wygrane krzesełko komfortowo to zmieni? Do naszej rodziny dołączyła niedawno Julijka – moja mała siostrzenica. Ona osobiście mogłaby przetestować to krzesełko od początku do końca :-) Wiem, że na takim krzesełku nasze dzieci poczułyby się naprawdę ważne – jak ja przy okrągłym stole, wiele lat temu :-)

Stół pojawił się u nas mniej więcej w momencie narodzin córki. Do tej pory we dwójkę jakoś sobie radziliśmy – choć teraz pisząc te słowa zastanawiam się jednocześnie jak to było w ogóle możliwe?! Na początku naszej przygody ze stołem pamiętam wspólne posiłki – my jedliśmy, a Maja ochoczo rzucała jedzeniem w różnym kierunkach i była z tego powodu przeszczęśliwa (wiedziała, że mama lub tata przyjdą z pomocą i podniosą to co tak fajnie leciało). Potem zaczęły się wspólne rozmowy – gaworzenie, pierwsze słowa, a potem przyszedł upragniony czas na krótkie zdania. Teraz widząc córkę uśmiechniętą, zajadającą zupę, klepiącą się po brzuszku i mówiącą do mnie „mniam mniam” przyznam, że trochę rozklejam się z radości. Oprócz wspólnego jedzenia, rozmów (czasem do późnych godzin), śmiechów – stół stał się naszą małą przestrzenią twórczą – rysujemy, malujemy farbami (czasem kartkę, czasem stół, a czasem ręce), lepimy jeże z masy solnej, stemplujemy marchewkami lub ziemniakami, robimy zwierzyniec z rolek po papierze toaletowym i świetnie się przy tym bawimy. Najważniejsze, że razem! A do tego nasz stół jest naszym małym prywatnym miejscem do: poznawania siebie, wspólnego świętowania, spotkań z rodziną, przyjaciółmi czy sąsiadami, fotografowania chwil, rozwałkowywania ciasta na pierniczki, pisania pracy dyplomowej, czytania ulubionej książki i picia porannej kawy, rozkoszowania się widokiem jesiennych liści za oknem, czasem słodkiego leniuchowania i nic nie robienia, a czasem wręcz przeciwnie do aktywnego myślenia, całowania, śmiania się do łez i wytężonego wysiłku umysłowego podczas gry w planszówki :) I chyba mogłabym tak jeszcze pisać i pisać, bo „stołowych” wspomnieć z ostatnich dwóch lat mamy naprawdę wiele.

Przepis na dobrą atmosferę przy stole

Przepis na dobrą atmosferę przy stole prosty jest szalenie.
Pierwszy i najważniejszy składnik to, oczywiście, jest JEDZENIE:
smaczne i urozmaicone, w kolorach tęczy, że tak powiem,
przygotowane z sercem oraz dbałością o rodzinki zdrowie.
Drugi element – CELEBRACJA. Niech się posiłki stają świętem,
a zawsze będą wokół stołu widoczne buzie uśmiechnięte.
Niech ładny obrus na stół wskoczy, serwetki, sztućce oraz kwiaty,
może się znajdzie gdzieś w kredensie ozdobny dzbanek do herbaty?
Po trzecie – ZMIANY! Niech rotują pomysły na dania, wystroje,
niech się zmieniają nieustannie – takie jest skromne zdanie moje.
Po czwarte – niech się domownicy razem w pichcenie bawią, a nie
tylko czekają na posiłki – liczy się ZAANGAŻOWANIE!
Po piąte wreszcie – KONWERSACJA. Niech telewizor siedzi cicho,
znikną komórki i tablety czy inne nowoczesne licho…
Posiłek ma być takim czasem, gdy sobą cieszy się rodzinka,
czasem rozmowy i wspólnoty rodziców, córki oraz synka.
Wszystkie składniki te miksować trzeba codziennie. Wciąż od nowa!
A wtedy co dzień atmosfera przy stole będzie wyjątkowa! :)

Pozdrawiam!
Nulek
anulawawrzyniak@gmail.com

Moje pierwsze wspomnienia dotyczące spędzanego wspólnie czasu przy stole dotyczą świąt, weekendów i wakacji spędzanych w domu dziadków. Byłam wtedy jeszcze dzieckiem, ale doskonale pamiętam długi, rozkładany stół w salonie u dziadków. W centralnym miejscu, u szczytu stołu siedział dziadek. Po bokach, moi rodzice, ciocie, kuzynki, a pod nogami biegał psiak. Spędzałam tam dużo czasu, czasem się śmialiśmy, czasem kłóciliśmy, jedliśmy, graliśmy w gry i oglądaliśmy filmy pokroju „Dynastii” ;) przy których babcia mówiła zawsze „cicho, cicho” ;)
Z biegiem lat gdy dziadkowie byli coraz starsi sprzedali dom i przeprowadzili się do bloku (bo to mniej obowiązków na stare lata) wszystko zaczęło się zmieniać. Stół zrobił się mniejszy i rodzina się skurczyła. Zmarł mój tato, ktoś się rozwiódł, dzieciaki podrosły i już nie tak chętnie spędzały weekendy u dziadków. Wszystko zaczęło się wykruszać i psuć.

Dziś nie ma już stołu u dziadków, bo została sama babcia. Dziś jest stół w domu mojej mamy, gdzie niestety nie ma tej atmosfery, nie ma tych szczęśliwych ludzi. Jest milion problemów, każdy ma swoje życie, każdy ma swojego smartphona. Tak, tak specjalnie o tym piszę bo mimo, iż jestem wielką fanką nowych technologii widzę jak one zaburzają relacje pomiędzy ludźmi (chociaż potrafią być też bardzo pomocne). Myślicie, że się mylę? To teraz pomyślcie ile razy siedząc w domu/ kawiarni/ restauracji przy stole* (niepotrzebne skreślić) zamiast rozmawiać ze swoimi współtowarzyszami wpatrywaliście się w telefony/ipady/laptopy* (niepotrzebne skreślić).

Obawiam się, że częściej zapominamy jak ważny był stół i dom w naszym życiu, i zapominamy o prawdziwym pojęciu tych słów. Bo stół i dom, to nie są rzeczy to jest multum emocji, które się tam rodzą, żyją i czasem tam umierają.

WITAM! :-) KTO WYGRAŁ KONKURS?