Kategorie
Ekowiadomości

Lunatykowanie, czyli somnambulizm

Około 15% dzieci jest podatnych na lunatykowanie. Jest to bardziej powszechne u dzieci (najczęściej między 4 a 12 rokiem życia) niż u młodzieży i dorosłych

Lunatykowanie (ang. sleepwalking) zdarza się miedzy fazą głębokiego snu a przebudzeniem. U małych dzieci lunatykowanie nie ma podłoża patologicznego. Dlatego też nie ma potrzeby, by budzić malca, wystarczy zapewnić mu bezpieczne „chodzenie w ciemnościach”.

Raporty medyczne wskazują, że około 15% dzieci jest podatnych na lunatykowanie. Jest to bardziej powszechne u dzieci (najczęściej między 4 a 12 rokiem życia) niż u młodzieży i dorosłych.

Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli

Chłopcy są bardziej skłonni do somnambulizmu (lunatykowania) niż dziewczynki. Najwyższa częstotliwość występowania tego zjawiska dotyczy dzieci w wieku 11- 12 lat i wynosi 16,7%.

Somnambulizm, który zaczyna się w okresie wczesnego dzieciństwa, zwykle zanika w miarę jak dziecko dorasta – ok. 14 roku życia. Jeśli dziecko zaczyna lunatykować, kiedy ma ok. 9 lat i więcej, istnieje ryzyko, że zaburzenie to będzie mu towarzyszyło nawet do końca życia.

To normalne, że mały lunatyk może:

  • mówić niewyraźnie, niezrozumiale, bełkotać, szeptać
  • mówić niecenzuralne słowa, nawet jeżeli na jawie mu się to nigdy nie zdarza
  • oddawać mocz w różnych miejscach
  • spokojnie siedzieć lub chodzić, albo biegać i głośno krzyczeć.

Podczas lunatykowania rzadko zdarzają się lęki nocne (koszmary, napady przerażenia).

Zadanie rodziców polega na kontroli ruchów lunatyka. Wskazane może być wstawienie bramek zabezpieczających przed upadkiem przy schodach, można założyć alarm w pokoju dziecka, który zasygnalizuje początek wędrówek. Dla bezpieczeństwa, warto zabezpieczyć ramę łóżka dziecka, by nie miało ostrych kantów.

Foto

Avatar photo

Autor/ka: NATULI dzieci są ważne

Redakcja NATULI Dzieci są ważne

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.