W drugim roku życia, dziecko zna od 200 do 300 słów. Pojawiają się pierwsze zdania. Dwulatek mówi coraz pewniej, interesuje się nowymi słowami. Zaczyna słuchać, gdy z nim rozmawiamy. Mówi coraz płynniej, choć przekręca słowa i większa ich część jest zrozumiała jedynie dla rodziców. Od pierwszego do drugiego roku życia, dziecko używa wielu samogłosek (oprócz nosowych). Wymawia znaczną ilość spółgłosek np. p, b, m, t, d, n, k, ś czasem ć. Trudniejsze dla niego spółgłoski zastępuje tymi, które potrafi wymówić. Zjawisko to nosi nazwę substytucji. W tym wieku dziecko może nie wypowiadać głosek „k” i „g”.
U dzieci dwuletnich w zakresie używanych czasowników przeważają te, które oznaczają fizyczne ruchy i czynności człowieka. W drugim roku życia dziecko uczy się chodzić, biegać, skakać dlatego łatwiej przyswaja sobie nazwy podstawowych form. Dwulatki najczęściej używają rzeczowników ze środowiska domowego. Dość wcześnie opanowują nazwy budowy ciała oraz nazwy pokarmów Pojawiają się pierwsze słowne dowcipy typu: „Pies miau” – to jest początek humoru językowego; rozwija się słuch fonemowy (np. „Czy to jest siafa czy szafa?” „To jest siafa a nie siafa”)
Od drugiego do trzeciego roku życia znacznie wzbogaca się słownik dziecka i pojawiają się pierwsze długie monologi. Pod koniec tego okresu mogą pojawić się głoski s, z, c, a nawet sz, ż, cz, dż. Dzieci oddają się wówczas określonym rytuałom językowym: na przykład lubią słuchać tego samego opowiadania. Zaczynają używać spójnika „i” i łączyć myśli, a także rozumieć zaimki, takie jak „ja”, „mnie”, „ty” i używać ich prawidłowo.
