Poniższe informacje mają charakter ogólny i orientacyjny. Okres szkolny to bardzo rozległy czas, w trakcie którego dziecko staje się dorosłym. Trudno sformułować w sposób zwięzły kilka rad dla rodziców dzieci w wieku szkolnym. Ich rola, choć nadal niezwykle ważna coraz bardziej sprowadza się do postaw, gotowości, obecności i uwagi niż konkretnego działania. Działa dziecko, bo samodzielne działanie to przejaw dojrzałości.

Intelekt górą!

Wiek szkolny wiąże się z podstawową zmianą jaka dokonuje się w młodym człowieku – z pojawieniem się myślenia abstrakcyjnego. Polega ono na operowaniu treściami, nawet wtedy, gdy nie oddziałują one bezpośrednio na zmysły. Oczywiście umiejętność taką dziecko zdobywa etapami.

Ważną zmianą jest stopniowe przekształcanie uwagi mimowolnej w celową, kierowaną wolą dziecka. Dziecko zdobywa i doskonali wiele umiejętności takich jak: spostrzegawczość, analiza i synteza, wnioskowanie, uogólnianie i systematyzowanie. Uczeń  potrafi już odróżniać rzeczywistość od fantazji i wykazuje ogromne zainteresowanie zjawiskami realnymi.

Dziecko zaczyna zdobywać coraz większą samodzielność w zdobywaniu wiedzy, tworzeniu poglądów itp. Wiek szkolny to stopniowe wycofywanie się rodziców z życia dziecka… połączone z gotowością wspierania, gdy dziecko będzie o to wsparcie prosiło.

Nie lubię się nudzić!

Dziecko, choć posadzone w ławce szkolnej nadal odczuwa ogromną potrzebę ruchu. Aktywność fizyczna pomaga rozładować napięcia, stresy i wszelkie emocje związane z nową sytuacją. Zabawy ruchowe są też świetną okazją do nawiązywania nowych kontaktów i odkrycia swojego miejsca w grupie. Warto zachęcać dziecko do tego typu aktywności, gdyż będzie to procentować w latach późniejszych. W tym wieku tworzą się (lub umacniają) pasje i zainteresowania. Jeśli zaszczepimy w dziecku zamiłowanie do sportu, nie będzie miało ono problemów ze zbyt długim siedzeniem przed komputerem, czy telewizorem. Uprawianie sportu sprzyja także poczuciu przynależności do grupy (drużyna sportowa, kluby itd.) i zapobiega poczuciu samotności i wyobcowania, które mogą pojawiać się w wieku dojrzewania.

By zapobiec nudzie rodzice mogą zainteresować dziecko… robieniem ciekawych doświadczeń. Na początku (gdy dziecko jest młodsze) eksperymenty można przeprowadzać wspólnie. Później wystarczy tylko, zachęta lub inspiracja. Takie wspólne spędzanie czasu wzbudza w dziecku ciekawość poznawczą, zachęca do zadawania pytań i aktywnego szukania odpowiedzi.

Warto jednak w tym wszystkim pamiętać, że nuda jest potrzebna: Dlaczego nuda jest potrzebna?

Mam swój własny szkolny świat

W momencie pójścia do szkoły świat dziecka ulega ogromnej zmianie. Wchodzi ono w nowe środowisko, w którym musi odnaleźć własne miejsce. Szkoła stawia przed dzieckiem wiele wyzwań. Zmieniają się proporcje między zabawą, a obowiązkami. To wszystko sprawia, że dziecko potrzebuje sporo wsparcia ze strony środowiska rodzinnego. Treść tego przekazu jest niezwykle ważna, gdyż dawanie wsparcia wypływającego ze współczucia, nadmiernej troski, lęków może osłabić i być ciężarem dla dziecka. W związku z powyższymi zmianami dziecko (szczególnie w późnym wieku szkolnym) ma coraz większa potrzebę odrębności i prywatności, którą rodzic powinien uszanować.

Z chwilą wkroczenia do szkoły w życiu dziecka zaczynają pojawiać się inne niż rodzicielski autorytety. Coraz większe znaczenie ma dla niego grupa rówieśnicza, nauczyciele itp.

Czuję, że jestem…

Szkolniak ma coraz większą świadomość własnych odczuć, pragnień i dążeń. W miarę upływu czasu w dziecku klaruje się system wartości, umiejętność nazywania i rozumienia emocji, choć to trudna sztuka nawet dla dorosłych. Rozmawiając z dzieckiem, pokazując mu własnym przykładem jakie wartości są ważne w życiu, rodzic pomaga mu odnaleźć własną drogę, która nie koliduje jednocześnie ze społecznymi oczekiwaniami.

Niezwykle pomocne mogą być różnego rodzaju gry w gronie rodzinnym. Pomagają one przeżyć trudne emocje (rywalizacja, porażka, ryzyko) w bezpiecznym środowisku. Dobrze jest też pomagać dziecku w doborze lektur, podsuwać, proponować, ale zawsze taktownie – dając mu prawo do odmowy. Częste rozmowy, pomoc w nazywaniu uczuć i własny przykład rodzica, pomaga w harmonijnym rozwoju emocjonalnym. W relacjach między opiekunem, a dzieckiem powinno w coraz większym stopniu dominować partnerstwo. Regularna i szczera wymiana myśli oparta na zdrowych więziach ułatwi dziecku przejście przez okres dojrzewania.