Maria Montessori, włoska lekarka i pedagog, w 1907 roku stworzyła w Rzymie Dom Dziecka (casa dei bambini), placówkę wychowania przedszkolnego, której organizacja stała się przykładem i wzorem dla wielu reformatorów edukacji przedszkolnej. Kierowanie się w działaniach pedagogicznych założeniami Marii Montessori umożliwia dziecku wszechstronny i optymalny rozwój fizyczny, umysłowy, duchowy, społeczny i kulturowy. Pedagogika Montessori zapewnia także dziecku spontaniczną i twórczą aktywność, pomaga w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości, w zdobywaniu wiedzy, umiejętności i kompetencji, w kształtowaniu prawidłowego charakteru. Według Marii Montessori wszelkie działania wychowawcze powinny prowadzić do tego, aby dziecko miało szansę do prawidłowego rozwoju.
„Dziecku trzeba pomóc tam, gdzie zaistnieje taka potrzeba. Nadmiar pomocy przeszkadza dziecku” – Dr Maria Montessori
Uwaga! Reklama do czytania
Cud rodzicielstwa
Piękna i mądra książka o istocie życia – rodzicielstwie.
Założenia pedagogiki według Marii Montessori:
- uczenie przez działanie:
dzieci zdobywają wiedzę, kompetencje, umiejętności i doświadczenie poprzez własną spontaniczną aktywność; nauczyciele nie narzucają dziecku działań, ale jedynie współpracują w procesie wychowawczym - samodzielność:
dzieci samodzielnie podejmują decyzję dotyczącą miejsca, rodzaju i czasu pracy; decyzja jest indywidualna lub podejmowana razem z partnerem; w ten sposób dzieci kształcą swoje indywidualne zdolności i nabierają doświadczenia w prawdziwej ocenie własnych umiejętności - koncentracja:
dzieci uczą się dokładności i systematyczności podczas działania - lekcje ciszy:
dzieci nabierają wprawy w umiejętności pracy w ciszy - porządek:
dzieci nabywają umiejętności utrzymywaniu porządku w swoim otoczeniu - społeczne reguły:
łączenie w grupy dzieci w różnym wieku (zazwyczaj trzy roczniki), co umożliwia wzajemne uczenie się od siebie; wykształcenie u dzieci świadomości, że nie wolno przeszkadzać, ranić i niszczyć - obserwacja:
to podstawowa zasada umożliwiająca dorosłym zapoznanie się ze światem dziecka; wychowawca powinien z baczną uwaga i dużym szacunkiem obserwować dziecko, aby zauważyć ewentualne przeszkody w rozwoju; obserwacja daje możliwość bycie przewodnikiem dziecka - indywidualny tok rozwoju:
każde dziecko powinno rozwijać się według indywidualnych możliwości i własnego tempa, powinno podejmować tylko te zadania, do których jest już przygotowane; każde dziecko zasługuje na życzliwość, uwagę i indywidualną opiekę wychowawcy
Nowa dyscyplina. Ciepłe, spokojne i pewne wychowanie od małego dziecka do nastolatka
Jak być przewodnikiem dziecka i odpowiedzialnie orientować je w tym chaotycznym świecie.
Autor mówi: rodzice, nie warto wdawać się w negocjacje, ciągle prosić, stawiać tylu pytań. Mamy inne rozwiązania, znacznie skuteczniejsze i korzystniejsze dla naszych relacji z dziećmi. Stoi za nimi nowa dyscyplina. I wcale nie trzeba być przy tym surowym.
Cel działań pedagogicznych:
- rozwijanie w dziecku samodzielności i wiary we własne możliwości
- wykształcenie w dziecku poszanowania do porządku i pracy
- nauczenie dziecka umiejętności pracy w ciszy
- wykształcenie w dziecku umiejętności pracy indywidualnej i zbiorowej
- przekazanie dziecku umiejętności koncentracji podczas wykonywania określonego zadania
- wykształcenie w dziecku posłuszeństwa opartego na samokontroli, a nie przymusie płynącym z zewnątrz
- wykształcenie w dziecku takiej postawy, aby zrozumiało, że jego działania nie mogą być uzależnione od nagrody
- rozwijanie w dziecku zamiłowania do pomocy innym
- przekazanie dziecku szacunku do pracy innych osób
- rozwijanie w dziecku umiejętności współpracy
- pomoc w rozwijaniu indywidualnych uzdolnień dziecka
Pomoce dydaktyczne:
- są wykonane w sposób prosty, precyzyjny i estetyczny
- ich wykonanie uwzględnia potrzebę stopniowania trudności
- są przystosowane do konkretnych potrzeb rozwojowych wychowanka
- charakteryzują się logiczną spójnością
- ich wykonanie i sposób konstrukcji daje możliwość samodzielnej kontroli błędów i pomyłek
- są oryginalne – w żadnym egzemplarzu nie powtarza się żaden element
Środowisko i otoczenie dziecka:
- materiały i pomoce dydaktyczne powinny być uporządkowane tematycznie
- dziecko powinno mieć łatwy dostęp do pomocy (dlatego powinny być rozmieszczane w taki sposób, aby dziecko nie miało problemu w sięgnięciu po daną pomoc edukacyjną)
Uwaga! Reklama do czytania
Wierszyki paluszkowe
Wesołe rymowanki do masażyków
Wierszyki bliskościowe
Przytulaj, głaszcz, obejmuj, bądź zawsze blisko.
Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli
Zasady obowiązujące w przedszkolu/szkole:
- każde dziecko powinno mieć ustalony indywidualny poziom wymagań, dzięki czemu realizowany program kształcenia będzie dostosowany do indywidualnych możliwości każdego ucznia, jego umiejętności i zainteresowań
- w żadnej placówce nie powinno się wprowadzać zasad współzawodnictwa i konkurowania
- w placówkach nie obowiązują oceny, nie ma nagród i kar
- proces wychowania powinien opierać się na samokontroli dziecka
- promocja z klasy do klasy nie opiera się na ocenie uzyskanej przez wychowanka z zakresu konkretnego przedmiotu
- każde dziecko ma założoną kartę obserwacji, w której notuje między innymi czynności wykonywane przez niego w ciągu całego dnia
10 Przykazań Nauczyciela Montessori
- Nigdy nie mówi źle o dziecku, koncentruje się na tym, co w nim dobre
- Starannie i nieprzerwanie dba o otoczenie. Pokazuje dziecku, gdzie każda rzecz ma swoje miejsce
- Prezentuje prosto i dokładnie sposób pracy z wybranym przez dziecko materiałem, ale stanowczo i łagodnie powstrzymuje próby nieprawidłowego postępowania z daną rzeczą
- Dyskretnie i nieprzerwanie obserwuje dzieci, jest zawsze gotowy zareagować na wezwanie dziecka, które potrzebuje jego pomocy. Słucha dziecka i odpowiada na jego pytania
- Aktywnie pomaga nawiązać kontakt dziecka z przygotowanym otoczeniem i przechodzi do pozornie biernej roli, gdy ten kontakt jest już nawiązany. Nauczyciel pracuje wg zasady 3 W:
- Wspiera w wyborze materiału najodpowiedniejszego dla dziecka
- Wskazuje prawidłowy sposób posługiwania się materiałem
- Wycofuje się w celu zapewnienia dziecku samodzielnej pracy
- Szanuje dziecko pracujące, nie przerywa mu, ani nie zadaje pytań
- Szanuje dziecko, które odpoczywa lub przygląda się pracy innych lub też zastanawia się nad tym, co będzie robiło. Nauczyciel nie przeszkadza mu w tym i nie zmusza do innych form aktywności
- Sprawia, że jego obecność odczuwa dziecko poszukujące, a pozostaje nie niezauważalny dla tego, które się odnajduje
- Niestrudzenie powtarza prezentacje dzieciom, które wcześniej odmówiły ich przyjęcia oraz tym, które jeszcze się nie nauczyły i nie pokonały własnych niedoskonałości
- Szanuje dziecko, które popełnia błędy i nie poprawia ich natychmiast. Jak tylko jest gotowe pozwala dziecku odkryć błąd i samodzielnie go poprawić
