Lunatykowanie (ang. sleepwalking) zdarza się miedzy fazą głębokiego snu a przebudzeniem. U małych dzieci lunatykowanie nie ma podłoża patologicznego. Dlatego też nie ma potrzeby, by budzić malca, wystarczy zapewnić mu bezpieczne „chodzenie w ciemnościach”.
Raporty medyczne wskazują, że około 15% dzieci jest podatnych na lunatykowanie. Jest to bardziej powszechne u dzieci (najczęściej między 4 a 12 rokiem życia) niż u młodzieży i dorosłych.
Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli
Chłopcy są bardziej skłonni do somnambulizmu (lunatykowania) niż dziewczynki. Najwyższa częstotliwość występowania tego zjawiska dotyczy dzieci w wieku 11- 12 lat i wynosi 16,7%.
Somnambulizm, który zaczyna się w okresie wczesnego dzieciństwa, zwykle zanika w miarę jak dziecko dorasta – ok. 14 roku życia. Jeśli dziecko zaczyna lunatykować, kiedy ma ok. 9 lat i więcej, istnieje ryzyko, że zaburzenie to będzie mu towarzyszyło nawet do końca życia.
To normalne, że mały lunatyk może:
- mówić niewyraźnie, niezrozumiale, bełkotać, szeptać
- mówić niecenzuralne słowa, nawet jeżeli na jawie mu się to nigdy nie zdarza
- oddawać mocz w różnych miejscach
- spokojnie siedzieć lub chodzić, albo biegać i głośno krzyczeć.
Podczas lunatykowania rzadko zdarzają się lęki nocne (koszmary, napady przerażenia).
Nowa dyscyplina. Ciepłe, spokojne i pewne wychowanie od małego dziecka do nastolatka
Jak być przewodnikiem dziecka i odpowiedzialnie orientować je w tym chaotycznym świecie.
Autor mówi: rodzice, nie warto wdawać się w negocjacje, ciągle prosić, stawiać tylu pytań. Mamy inne rozwiązania, znacznie skuteczniejsze i korzystniejsze dla naszych relacji z dziećmi. Stoi za nimi nowa dyscyplina. I wcale nie trzeba być przy tym surowym.
Zadanie rodziców polega na kontroli ruchów lunatyka. Wskazane może być wstawienie bramek zabezpieczających przed upadkiem przy schodach, można założyć alarm w pokoju dziecka, który zasygnalizuje początek wędrówek. Dla bezpieczeństwa, warto zabezpieczyć ramę łóżka dziecka, by nie miało ostrych kantów.
