Natuli – dzieci są ważneMałgorzata Tchurz -wspiera rodziców i dzieci z trudnościami w jedzeniu, pedagog, praktyk i entuzjastka rodzicielstwa bliskości, terapeuta metod opartych na relacjach, terapeuta metod neurorozwojowych, trener, autorka kompleksowego programu KREBS®- wielospecjalistyczne wsparcie dla dzieci z trudnościami w jedzeniu. Właścicielka przedszkola terapeutycznego dla dzieci z autyzmem oraz ośrodka Neuromind, w którym razem z zespołem specjalistów wspiera rodziców i dzieci w pokonywaniu różnych wyzwań rozwojowych i wychowawczych
Prywatnie mama dwóch córek, żona , towarzyszka zwierząt, entuzjastka osobistej pracy rozwojowej.
Trudności w jedzeniu mogą mieć różne przyczyny i różne nasilenie. Neofobia żywieniowa to długotrwała niechęć do pokarmów o konkretnej strukturze, zapachu lub smaku. Dzieci z neofobią żywieniową mają bardzo ograniczony jadłospis. Wykluczają ze swojej diety produkty o określonym kolorze, strukturze, temperaturze, a czasem całe grupy produktów (na przykład mięso, warzywa).
„Daj mi go na tydzień i będzie jadł wszystko”, „Może dajesz zbyt mało przypraw? Ja zawsze przyprawiam…”, „Po prostu wszedł wam na głowę. Nie widzisz, że on tobą manipuluje?”, „Nie zjadłby trzy dni, to prosiłby o marchewkę i szpinak…”.
Rano serek waniliowy, na obiad sucha bułka, później przekąska w postaci herbatnika (ale tylko jednej firmy!), a na kolację znów serek lub bułka.
Okres przedszkolny rozpoczyna czas, który w większym stopniu wiąże się z rozwojem posiadanych umiejętności niż nabywaniem nowych. Rozwój dziecka to teraz w głównej mierze tworzenie nowej jakości, doskonalenie i coraz większa precyzja ruchów.
Słowa mają moc, a słowa rodzica mają potężną moc. Opisują rzeczywistość, nadają lub odbierają znaczenie. Wyrażają uczucia, rozpalają lub gaszą nadzieję, określają, tworzą, kształtują. W przypadku dziecka z trudnościami z jedzeniem, możemy mówić o “problemie” lub o “wyzwaniu”. Oba słowa znaczą niby to samo, ale mogą wyzwalać różne emocje i skierować energię w zupełnie inne obszary: na działanie i rozwiązanie, albo na bierność i bezradność. Wybór należy do…rodzica.
Rozwój dziecka w tym wieku jest niezwykle zróżnicowany i dużo wolniejszy w porównaniu z latami poprzednimi. Zachodzące zmiany mają jednak ogromne znaczenie choć trudniej je zauważyć.
Drugi rok życia dziecka to nadal czas intensywnego rozwoju, choć zachodzące zmiany nie są już tak spektakularne, jak w pierwszym roku życia. Maluch głównie doskonali poruszanie się i mowę. Zaczyna czuć się coraz bardziej pewnie. Nadal potrzebuje obecności opiekuna, choć nie musi stać on już tak blisko. Świat przestaje być niedostępny, co ujmuje mu grozy i zachęca do samodzielnego smakowania życia.
Gdy w domu pojawia się noworodek, mamy przede wszystkim silną potrzebę zapewnienia mu poczucia bezpieczeństwa i dania miłości. To jeszcze nie czas na edukację – myślimy, choć czasem nachodzą nas wątpliwości. Czy słusznie?