Wstyd i ciało
Wstyd nie pojawia się samoistnie. Dziecko nagle, z dnia na dzień nie postanawia zacząć czuć skrępowania. Dziecko obserwuje – długimi dniami i miesiącami – podejście rodziców do swoich ciał, ich zachowanie między sobą, słucha słów, które rodzice kierują pod adresem własnych ciał oraz ciała dziecka.
Wstyd odnosi się do dwóch ważnych potrzeb:
- potrzeby akceptacji;
- potrzeby bezpieczeństwa.
Jeśli przestaję mieć pewność, że moje ciało jest dobre, zdrowe, wystarczające zaczynam odczuwać wstyd związany z poczuciem bezpieczeństwa. Gdy zaczynam się obawiać o to co inni powiedzą, pomyślą lub jak ocenią moje ciało zaczyna pojawiać się wstyd związany z potrzebą akceptacji.
Wstyd jako element rozwoju
Rzeczywiście, w pewnych etapach rozwoju jesteśmy bardziej skłonni czuć zawstydzenie. Jednak sam wstyd nie jest wpisany w konkretny okres rozwoju seksualnego. Ba! w niektórych okresach, np. w czasie wczesnoszkolnym, w grupie rówieśniczej dzieci okazują wielką ciekawość ciała i zachowują się „bezwstydnie”. To czas zabaw w doktora, podglądania, opowiadania o funkcjach wydalniczych.
Czytasz artykuł … i bardzo dobrze
Piszemy i wydajemy książki, tworzymy magazyn dla rodziców, prowadzimy super księgarnię. Jeśli nas nie znasz… kliknij i
I często właśnie w efekcie przyłapania na jednej z takich zabaw dziecko zostaje skonfrontowane z niezadowoleniem ze strony rodzica czy opiekuna. I o ile przyłapanie prowadzi do wyjaśnienia dziecku granic, jest wstępem do rozmowy i dalszej edukacji seksualnej, to nie dzieje się nic złego. Gorzej, gdy w związku z “przyłapaniem” rodzice zaczynają zasiewać w dziecku wstyd. Czasem nie są to rodzice, ale opiekunowie przedszkolni, ciotki “dobra rada”, starsze rodzeństwo czy koledzy z przedszkola. Osób, które mogą zasiać pierwsze ziarenko wstydu jest niezliczona ilość.
Jak reagować na wstyd dziecka?
Otwarcie, z miłością, akceptacją i odwołaniem się do potrzeb, które za nim stoją. Z zapewnieniem, że ciało dziecka, jego funkcje i wygląd są normalne i zdrowe. Ze zrozumieniem, że ciekawość dziecka w zakresie ciała jest naturalna i dobra. Ze spokojem i wyrozumiałością.
Dziecko, które otwarcie mówi, że się wstydzi przekazuje ważny komunikat: jego poczucie bezpieczeństwa lub akceptacji zostało zachwiane. Potrzebuje wtedy wsparcia i wiedzy, ale i poczucia stałej miłości oraz właśnie akceptacji i bezpieczeństwa ze strony rodziców.
Warto również przyjrzeć się samemu sobie i zastanowić się, co nasze dziecko mogło zaobserwować w naszym własnym podejściu do ciała, w naszych słowach i gestach. Czy przypadkiem jego zawstydzenie nie jest kopią trudnych emocji związanych z relacją z cielesnością i seksualnością u rodziców, dziadków bądź innych osób z bliskiego otoczenia dziecka.
JAK DOBRZE, ŻE TO REKLAMA KSIĄŻEK

Mała książka o miesiączce
21,91 PLN

Ciało – śmiało!
30,71 PLN

Maja dorasta
20,15 PLN
*Artykuł pochodzi z bloga autorki