Troszcząc się o ciało dziecka, troszczę się o jego bezpieczeństwo

Wstyd i ciało

Wstyd nie pojawia się samoistnie. Dziecko nagle, z dnia na dzień nie postanawia zacząć czuć skrępowania. Dziecko obserwuje – długimi dniami i miesiącami – podejście rodziców do swoich ciał, ich zachowanie między sobą, słucha słów, które rodzice kierują pod adresem własnych ciał oraz ciała dziecka.

JAK DOBRZE, ŻE TO REKLAMA KSIĄŻEK

seria rodzicielska

Rozwój seksualny dzieci

34 PLN

Pierwszy całościowy poradnik o rozwoju seksualnym dzieci 0—18 lat.

Kup w NATULI

Wstyd odnosi się do dwóch ważnych potrzeb:

potrzeby akceptacji;
potrzeby bezpieczeństwa.

Jeśli przestaję mieć pewność, że moje ciało jest dobre, zdrowe, wystarczające zaczynam odczuwać wstyd związany z poczuciem bezpieczeństwa. Gdy zaczynam się obawiać o to co inni powiedzą, pomyślą lub jak ocenią moje ciało zaczyna pojawiać się wstyd związany z potrzebą akceptacji.

Wstyd jako element rozwoju

Rzeczywiście, w pewnych etapach rozwoju jesteśmy bardziej skłonni czuć zawstydzenie. Jednak sam wstyd nie jest wpisany w konkretny okres rozwoju seksualnego. Ba! w niektórych okresach, np. w czasie wczesnoszkolnym, w grupie rówieśniczej dzieci okazują wielką ciekawość ciała i zachowują się „bezwstydnie”. To czas zabaw w doktora, podglądania, opowiadania o funkcjach wydalniczych.

Czytasz artykuł … i bardzo dobrze

Piszemy i wydajemy książki, tworzymy magazyn dla rodziców, prowadzimy super księgarnię. Jeśli nas nie znasz… kliknij i

dowiedz się o nas więcej.

I często właśnie w efekcie przyłapania na jednej z takich zabaw dziecko zostaje skonfrontowane z niezadowoleniem ze strony rodzica czy opiekuna. I o ile przyłapanie prowadzi do wyjaśnienia dziecku granic, jest wstępem do rozmowy i dalszej edukacji seksualnej, to nie dzieje się nic złego. Gorzej, gdy w związku z “przyłapaniem” rodzice zaczynają zasiewać w dziecku wstyd. Czasem nie są to rodzice, ale opiekunowie przedszkolni, ciotki “dobra rada”, starsze rodzeństwo czy koledzy z przedszkola. Osób, które mogą zasiać pierwsze ziarenko wstydu jest niezliczona ilość.

Jak reagować na wstyd dziecka?

Otwarcie, z miłością, akceptacją i odwołaniem się do potrzeb, które za nim stoją. Z zapewnieniem, że ciało dziecka, jego funkcje i wygląd są normalne i zdrowe. Ze zrozumieniem, że ciekawość dziecka w zakresie ciała jest naturalna i dobra. Ze spokojem i wyrozumiałością.

Dziecko, które otwarcie mówi, że się wstydzi przekazuje ważny komunikat: jego poczucie bezpieczeństwa lub akceptacji zostało zachwiane. Potrzebuje wtedy wsparcia i wiedzy, ale i poczucia stałej miłości oraz właśnie akceptacji i bezpieczeństwa ze strony rodziców.

Warto również przyjrzeć się samemu sobie i zastanowić się, co nasze dziecko mogło zaobserwować w naszym własnym podejściu do ciała, w naszych słowach i gestach. Czy przypadkiem jego zawstydzenie nie jest kopią trudnych emocji związanych z relacją z cielesnością i seksualnością u rodziców, dziadków bądź innych osób z bliskiego otoczenia dziecka.

JAK DOBRZE, ŻE TO REKLAMA KSIĄŻEK