Zdrowie i życie nowonarodzonego maluszka jest wartością bezcenną i trudną do porównania z czymkolwiek innym. Czasem jednak kobieta doświadcza trudnego bądź traumatycznego porodu i odczuwa potrzebę wsparcia i podzielenia się swoimi uczuciami i emocjami. Wówczas ma prawo czuć się źle i ma prawo o tym mówić!
Ten moment w życiu…
Poród jest doświadczeniem bardzo intensywnym. Wiele mądrych głów pisało już o tym, jak ważne jest odpowiednie przygotowanie do niego, ale ciągle mało mówi się o tym, że ważne jest też oswojenie się z tym, co się już przeżyło. Intensywność porodowych doznań zostaje w kobietach na długie tygodnie, miesiące, a nawet lata.
Jak zrozumieć małe dziecko
Poradnik pomagający w codziennej opiece nad Twoim dzieckiem
O ile są to wspomnienia dobre i dodające sił, pozostaje sobie jedynie życzyć, by były pieczołowicie pielęgnowane i aby nigdy nie poszły w niepamięć. Jeśli wspomnienie tego wydarzenia budzi w kobiecie pokłady siły, energii i pewności siebie, to jest to scenariusz cudowny, taki jakiego życzę sobie i wszystkim innym. Niestety… wiele mam ma skrajnie odmienne doświadczenia. Myśl o narodzinach budzi wtedy nie siłę, lecz zwątpienie, nie łzy wzruszenia, a skulenie ciała w dawno temu doznanym bólu.
Towarzyszenie w cudzie narodzin
Utraciliśmy magię narodzin na rzecz zmniejszenia ryzyka śmierci okołoporodowej. Nie mnie dyskutować o tym, czy to dobrze, czy źle. Pragnę jedynie zaznaczyć, że dawna instytucja akuszerki, wiedzącej, doświadczonej starszej kobiety została dziś przejęta przez położne i lekarzy. Kobieta przychodząc do nich w tym wyjątkowym momencie oddaje w ich dłonie nie tylko swoje ciało – oddaje im również swoje marzenia, emocje i plany. Choć towarzyszenie w tym szczególnym wydarzeniu jest dla niektórych częścią codziennych obowiązków, dla kobiety, której pomagają, jest zawsze wydarzeniem odmieniającym życie. To właśnie w tych chwilach jest szczególnie bezbronna i krucha. I nie chodzi wcale o doznania bólowe czy intensywność porodu – ciało kobiety doskonale wie, jak rodzić, gdy mu się nie przeszkadza, znajduje najlepszy dla siebie sposób na poddanie się sile rodzenia. O wiele bardziej chodzi właśnie o tę cichą sferę marzeń i emocji. O to jak kobieta wyobrażała sobie narodziny dziecka. Jak chciała w tym czasie wyglądać. W jaki sposób chciała, aby jej pomagać. W tym momencie osoba towarzysząca kobiecie może jednym złym słowem bądź nieprzychylnym spojrzeniem zasiać w jej duchu ziarno zwątpienia i niepewności lub jednym ciepłym gestem i cichym uśmiechem pobudzić jej serce do otwarcia się i przyjęcia roli matki.
Nowa dyscyplina. Ciepłe, spokojne i pewne wychowanie od małego dziecka do nastolatka
Jak być przewodnikiem dziecka i odpowiedzialnie orientować je w tym chaotycznym świecie.
Autor mówi: rodzice, nie warto wdawać się w negocjacje, ciągle prosić, stawiać tylu pytań. Mamy inne rozwiązania, znacznie skuteczniejsze i korzystniejsze dla naszych relacji z dziećmi. Stoi za nimi nowa dyscyplina. I wcale nie trzeba być przy tym surowym.
O ile w erze przedszpitalnej kobiety walczyły z lękiem o życie swojego dziecka, dziś bardzo często borykają się z niepokojem o to, z kim przyjdzie im się spotkać na sali porodowej. Przywilej opłacenia czy wybrania sobie osoby towarzyszącej (położnej/lekarza) dany jest jedynie nielicznym. Oznacza to, że przed porodemi wiele kobiet nie zna swoich towarzyszy – spotyka swoją położną dopiero na oddziale i zmuszona sytuacją musi powierzyć w zupełnie obce dłonie całą siebie.
I jeszcze jedna, jakże ważna, a rzadko podnoszona kwestia… Z narodzin nie ma powtórki! Tak samo jak nikt nie napisze dokładnego scenariusza porodu, tak samo nie da się go odegrać po raz drugi. Oto jego wyjątkowość – rodzi się człowiek. Ten konkretny, mały człowiek ma szansę urodzić się tylko raz. Oto jego początek życia. Jego matka robi wszystko, co w jej mocy, aby ten start był jak najlepszy. My, wszyscy dookoła, winni jesteśmy jej swoje stuprocentowe zaangażowanie i oddanie.
Drugie dno prostego przekazu
Zdanie „niedługo zapomnisz o bólu” niesie w sobie tezę, że nie powinnaś się skarżyć. Podobnie przytoczone wcześniej, często powtarzane „najważniejsze, że dziecko jest zdrowe”, zamyka kobiecie usta. Tak, jakby fakt posiadania maleństwa oznaczał, że musi puścić w niepamięć to, co się stało. Próbując to zrobić odwraca się sama od siebie – stara się okłamać swoje ciało, które może czuć się okaleczone; stara się myśleć o sobie jak o matce, która miłością dała życie, podczas gdy wszystko w jej środku krzyczy o cierpieniu, którego doznała. Traci wewnętrzną spójność i równowagę, które są jej tak potrzebne w ciągu tych nieprzespanych nocy, jednostajnych dni, podczas monotonnych obowiązków. W końcu kiedyś zamiast opowiedzieć o cudzie, którego była częścią, przekaże swojemu dziecko historię smutną lub dramatyczną o tym, jak nikt nie potrafił jej pomóc lub w najlepszym wypadku nie opowie jej wcale.
Gdy przychodzą do mnie kobiety po porodzie często słyszę z ich ust, że żałują. Chciałyby być w tym czasie silniejsze, mniej uległe, umieć lepiej zawalczyć o siebie i swoje marzenia. Czują się odpowiedzialne względem dziecka, że zgodziły się na pewne procedury medyczne lub ich odmówiły, że nie zaprotestowały przeciw czemuś, co im się nie podobało. W końcu czują też zwyczajną złość na to, że w tym wyjątkowym momencie i w chwilach tuż po narodzinach w ogóle zmuszone były do walki. Często pojawia się też smutek, że o tym wydarzeniu nie mogą opowiadać lub że ich ciągle żywe emocje budzą niezrozumienie w najbliższym otoczeniu.
Dlatego nie warto mówić: „najważniejsze, że dziecko jest zdrowe”. To umniejszanie roli kobiety, jej odczuć, jej przeżyć, jej walki (zarówno przed porodem, jak i w jego trakcie). Kobieta ma prawo czuć żal. Ma prawo być niezadowolona z całości lub z jakiegoś konkretnego elementu porodu.
Ponadto w zdaniu tym kryje się nakaz, aby już nie mówiła. Niech zachowa swoje cierpienie dla siebie. Teraz powinna się już tylko cieszyć i myśleć o dziecku. Nie daje się jej w ten sposób czasu na oswojenie z tym, czego doświadczyła. Zabrania jej się mówienia, a tym bardziej pisania oficjalnych skarg i zażaleń.
Miłość i inne emocje
Ostatecznie zaś chcę powiedzieć, że w dzisiejszym świecie mało która kobieta doświadcza cudu narodzin więcej niż dwa razy. Oznacza to, że jest to wydarzenie niesłychanie ważne i wyjątkowe. Oczekiwane. Związane są z nim wielkie nadzieje, lęki i marzenia. Przeżycie to kształtuje przyszłą mamę, wpływa na sposób postrzegania samej siebie. Zawsze, bez względu na to, czy było dobre czy złe, jest punktem zwrotnym w jej życiu. Dlatego nie odbierajmy kobietom prawa do mówienia o porodzie i narodzinach – mogą to być opowieści dobre bądź złe, mogą nieść radość lub łzy, ale są potrzebne. Ciało, umysł i serce kobiety szykują się na tę chwilę przez 9 miesięcy, a często – gdy o ciążę trzeba się starać – znacznie dłużej. Dajmy kobiecie czas na ochłonięcie, na uleczenie własnych ran lub na świętowanie tryumfu. Bądźmy przy niej w tym czasie, zachęcajmy do ekspresji emocji, pomagajmy w miarę naszych sił i możliwości.
3 odpowiedzi na “Zanim powiemy: „Najważniejsze, że masz zdrowe dziecko”…”
Bardzo ważny temat. Mój pierwszy poród do tej pory źle wspominam choć minęło 7 lat. A wszystko miało być pięknie. Poród rodzinny w szpitalu, który zajął drugie miejsce w „Rankingu rodzić po ludzku”, czyste sale, miły personel no i dbanie o samopoczucie pacjentki. W rezultacie trafiłam w nocy na salę porodową, z której wyrzucono mojego męża bo cyt. „w nocy nie urodzi, zadzwonimy do Pana jeśli coś się zacznie, proszę przyjść rano”. Przez całą noc pani położna dwa razy do mnie zaglądnęła z pytaniem czy chce znieczulenie i z upomnieniem że mam spać i zbierać siły. Z racji że znieczulenia nie chciałam to położna czuła że jej rola w tym temacie została wyczerpana i odchodziła. Nie miała w najmniejszym stopniu ochoty pomóc mi radzić sobie z bólem w inny sposób (a alternatyw na dniach otwartych było wiele). Tak minęła mi cała noc. Rano mąż wykłócał się żeby go wpuszczono na salę i dopiero po godzinie stania pod drzwiami dołączył do mnie. Podczas skurczy kazano mi leżeć no i podczas porodu także. I oczywiście co chwilę pytano czy już chce znieczulenie. Poza tym zamiast mnie uspokajać położna wciąż na mnie krzyczała. To był istny koszmar, który przeżywam do teraz. A na każde moje słowa skargi słyszałam właśnie to zdanie: „Najważniejsze że dziecko jest zdrowe”. Czułam się jakbym swoimi skargami umniejszała ten fakt, ale przecież moje dziecko było dla mnie najważniejsze. Nie zmieniało to jednak że trauma z którą nie mogłam sobie poradzić pozostała we mnie. Przez to długo nie mogłam zdecydować się na drugie dziecko. W piątym miesiącu drugiej ciąży te wszystkie wspomnienia wróciły do mnie ze zdwojoną siłą, byłam przerażona, dzień w dzień płakałam. Na szczęście mam mądrego, wspierającego męża, który pomógł mi w tamtym czasie. Drugi poród okazał się cudownym przeżyciem. Mąż był ze mną przez cały czas. Pani położna i lekarka dyżurująca niezastąpione, opiekuńcze i dbające o moje samopoczucie. Zapewne ból był taki sam jak przy poprzednim porodzie ale atmosfera i pomoc tych dwóch kobiet i mojego męża pomogły mi przejść poród w jak najlepszy sposób.
Pani Paulino, dobrze, że Pani o tym mówi. Kobiety mają prawo do swoich emocji. Poród jest niespodziewany, nigdy nie wiadomo jak się potoczy, jednak walka o to aby móc mówić o wszystkich strachach, niepewnościach, trudnościach to po prostu walka o godność kobiety w ciąży, porodzie i połogu. Proszę też pamiętać, że są psycholodzy, którzy potrafią pomóc oraz program cud narodzin, który można stosować samodzielnie w kolejnych ciążach. Czasem jak balsam na kobiecą duszę działa napisanie skargi. Cieszę się też bardzo, że narodziny drugiego dziecka były cudowne :) pozdrawiam, Karolina Piotrowska
Ja własnie czuję że nie walczyłam do końca, że się poddałam, nie pytałam, z przerażenia, niedoinformowania przez personel. Po 7 godzinach od odejścia wód, skurczy, wpada położna pobiera mi krew, po 30 min podaje lek, po jakimś czasie znów krew i lek , wpada i wypada bez słowa, potem wpada i mówi bedzie cc podwyższone miano crp, czy pani podpisze. Ja podpisuje zgadzam się bo pewnie oni wiedza lepiej, gdy mnie przygotowują do zabiegu słyszę że urodziła by pani ale ok 8 rano była 23. Ja że ok ale chyba coś jest nie tak że zdecydowaliście o cc ona no nic takiego ale zabieg bedzie lepszy. Mam zal że nie dopytałam co się dzieje byłam chyba bardzo przestraszona tym całym zamieszaniem wokół mnie, mam żal do siebie że nie urodziłąm naturalnie że potem nie mogłam karmić małego byłam za słaba przychicznie.