Kryzys narodzin
Autor: Sheila Kitzinger
Wydawnictwo: Mamania
Sheila Kitzinger to urodzona w 1929 roku brytyjska antropolożka, matka pięciu córek urodzonych w domu, specjalizująca się w okresie okołoporodowym i rodzicielstwie niemowląt i małych dzieci. Od ponad czterdziestu lat pisze i aktywnie działa na rzecz uświadomienia i uwrażliwienia brytyjskiego społeczeństwa w tej materii. W swoich książkach porusza takie tematy jak plany porodowe, medykalizacja porodu i jej celowość, opieka poporodowa, towarzyszenie przy porodzie i następstwa urazów okołoporodowych.
Kryzys narodzin
Książka o której tu mowa, pojawiła się na brytyjskim rynku wydawniczym w 2006 roku. Powstała z inspiracji telefonicznej linii wsparcia o takiej właśnie nazwie, z której skorzystało tysiące kobiet. Ich historie stały się kanwą dla „Kryzysu narodzin”.
„Kryzys narodzin” otwiera bardzo poruszający wiersz o zmedykalizowanym porodzie Lesley Saunders i informacja, że jedna na 20 kobiet doświadcza po porodzie zespołu stresu pourazowego. Uraz wywołuje u kobiet sposób, w jaki są traktowane: jak maszyny, którym nieustannie zagraża awaria. Wstrząśnięte kobiety mają wrażenie, ze wsysa je system medyczny, pozbawiając jakiejkolwiek kontroli nad tym, co się z nimi dzieje. Z jednej strony trzeba sobie radzić z medykalizacją porodów, a z drugiej, z mało rzeczywistą, uromantycznioną wersją macierzyństwa.
Bardzo różne porody
Kitzinger pokazuje, jak z punktu widzenia obserwatora, poród z takimi samymi interwencjami medycznymi, nawet trudnymi, dla jednej kobiety może być odebrany jako satysfakcjonujący, dla drugiej stanie się traumą. I tu może wielu zostanie zaskoczonych stwierdzeniem, że to nie zdobycze technologiczne, medyczne czy wyposażone sale są gwarantem satysfakcji, ale środowisko, w jakim rodzą kobiety, i sposób w jaki są traktowane. Nakazy, zakazy, sztywne protokoły, indywidualne zaniedbania, apodyktyczność, nieuprzejmość, zmiany personelu czy bezimienni obcy stawiany jest naprzeciw szacunkowi i traktowaniu kobiety jak partnera w narodzinach dziecka, a nie kolejny przypadek medyczny.
Kitzinger pisze o kryzysie i niewydolności służby zdrowia w zakresie położnictwa. Poród szpitalny nazywa zarządzaniem maszyną reprodukcyjną, i wskazuje na niebezpieczeństwo takiego postrzegania. Jako potencjalnie wadliwą maszynę, jej zepsucie poprzedza się agresywnym zarządzaniem. Podkreśla, że wiele interwencji jest czynionych „na wszelki wypadek”, a poród sterowany jest pod presją czasu.
Co czeka kobietę po traumatycznym porodzie? Flashbacki, ataki paniki czy koszmary? Zespół stresu pourazowego? Co to jest? W tej książce znajdą się odpowiedzi i na te pytania. Autorka ciekawie wplata w tekst historie kobiet, komentarze położnych, lekarzy czy innych medycznych, i nie tylko, autorytetów. Podkreślają one wagę podawanych przez autorkę badań i statystyk, ponieważ widać zza nich żywego człowieka i jego tragedię lub brak umiejętności. Te historie i przytoczone badania stanowią główny atut tej pozycji. Gorąco polecam rozdział : „Jak antropolożka widzi poród”, w którym opisuje plan porodu, problem fragmentarycznej opieki, język ginekologii, o stawaniu się pacjentką, konformizmie i pasywności, o żartach personelu, prawdzie karty porodu, monitorach, ceremonialnych strojach, cięciu i czyszczeniu.
Co dalej?
„Kryzys narodzin” daje też nadzieję. Pisze o bólu porodowym i z której strony go ugryźć. Jak w tej sytuacji znajduje się dziecko, a jak partner. Przy rozdziałach mówiących o rzeczach trudnych bezpośrednio dla kobiet, są informacje i konkretne rady dla kobiety w ciąży, jej partnera, położnej i douli. Co mówić, czego nie, co zrobić, a czego zaniechać, co powiedzieć, a co przemilczeć. To są bardzo cenne rady, ponieważ nie zostały wydumane, ale zaproponowane przez kobiety, które tych trudności doświadczyły. Na koniec rozdział „Ruszyć naprzód”, bardzo budujący.
Ogromnym plusem tego wydania jest tłumaczenie. Ta książka jest warta polecenia kobietom w ciąży, młodym mamom, ojcom, położnym, lekarzom, doulom, wszystkim tym, którzy są blisko narodzin dziecka i kobiet po porodzie. To pozycja dla tych, którym sposób narodzin człowieka nie jest obojętny.
