Poród domowy

Jednak na zachodzie Europy ilość porodów domowych dochodzi nawet do 40% (Holandia) i są one bardzo często wpisane w system opieki zdrowotnej, a co za tym idzie – refundowane. Porody domowe praktykowane są często również w Niemczech, Austrii, Nowej Zelandii czy Wielkiej Brytanii. Wiele kobiet decyduje się tam rodzić w zaciszu własnej sypialni. U nas wciąż jest to temat wywołujący wiele kontrowersji.

Warto pamiętać, że nie można całkowicie wykluczyć powikłań podczas porodu, wymagających wykonania natychmiastowego zabiegu ratującego życie matki lub dziecka. Dlatego decyzja o porodzie domowych powinna być podejmowana odpowiedzialnie i świadomie, na podstawie przekonania, że dom to najodpowiedniejsze miejsce do narodzin dziecka. Powodem porodu w domu nie powinien być jedynie lęk przed porodem szpitalnym.

O porodzie domowym:

• dom daje nam spokój, bezpieczeństwo, swobodę, intymność;
• rodząca i osoba towarzysząca są gospodarzami, a personel medyczny gościem, co daje podmiotowe podejście do osób rodzących;
• osobisty kontakt z położną pozwala na budowanie więzi i zaufania oraz poświęcenie uwagi jednej rodzącej;
• jest minimalne ryzyko m.in. zbędnych zabiegów (np. przyspieszających poród), zakażeń, infekcji szpitalnych, rutynowego traktowania;
• osoba towarzysząca może skupić się na wspieraniu rodzącej, zamiast na ochranianiu jej, np. przed nieprzyjaznym otoczeniem, czy sytuacjami niepożądanymi;
• daje większą możliwość przeżycia porodu aktywnego, naturalnego i zgodnego z rytmem i potrzebami ciała kobiety;
• zapewnia wolność decydowania w sprawie wykonywanych zabiegów;
• daje możliwość skoncentrowania się wyłącznie na rodzeniu (bez konieczności przemieszczania się, zapoznawania się z nowym miejscem);
• pozwala zapewnić dziecku komfortowe warunki podczas porodu (cisza, przytłumione światło, spokój, możliwość przebywania przy mamie przez wiele godzin, bez konieczności rozdzielania czy wykonywania badań od razu po porodzie);
• daje możliwość decydowania o pielęgnacji dziecka, np. położenie na gołym brzuchu mamy, przyłożenie do obu piersi, pozostawienie na dziecku mazi płodowej, brak dokarmiania;
• daje możliwość bycia razem jako rodzina od samego początku – ojciec (starsze rodzeństwo, dziadkowie) towarzyszy nowemu członkowi rodziny i wspiera mamę w początkach macierzyństwa;
• powrót do sił kobiety po porodzie oraz odpoczynek odbywają się w jej własnym łóżku, w znanym otoczeniu.

Kobieta może rodzić w domu, kiedy:

• czuje, że jest to dla niej i dziecka dobre rozwiązanie;
• ma wsparcie rodziny/osób towarzyszących;
• nie odczuwa lęku związanego z miejscem porodu;
• jest zdrowa, nie ma nałogów;
• ciąża przebiega bez komplikacji;
• podczas całej ciąży dziecko rosło i rozwijało się prawidłowo;
• w wywiadzie nie ma obciążeń związanych z poprzednimi ciążami czy porodami;
• ciąża osiągnęła etap 38 tygodnia (do 42 tygodnia);
• podczas porodu będzie obecna osoba z doświadczeniem: położna lub lekarz, której rodząca będzie w stanie zaufać.

Aby poród domowy był bezpieczny, wymagane są:

• zdrowa mama,
• ciąża fizjologiczna,
• odpowiednio wcześniej podjęta decyzja o porodzie w domu i przygotowanie do niego,
• asysta doświadczonej w porodzie domowym położnej lub lekarza,
• zapewnienie możliwości szybkiego transportu do szpitala (w razie konieczności).

Przygotowując się do porodu domowego należy:

• odpowiednio wcześniej podjąć decyzję, rozważając (wraz z osobą towarzyszącą) wszystkie aspekty porodu domowego i szpitalnego;
• jak najwcześniej rozpocząć poszukiwanie położnej, która będzie towarzyszyć kobiecie przy porodzie. Im dłuższa znajomość, tym większe poczucie bezpieczeństwa i zaufanie. Dobrze, jeśli spotkania w czasie ciąży są regularne, tak by obie strony mogły się poznać i przygotować do porodu.
• położna, która przyjmuje poród powinna być zaopatrzona w narzędzia medyczne, takie jak m.in: urządzenie do badania tętna płodu, kroplówki nawadniające, oksytocynę, wagę, miarkę, nożyczki i klips na kikut pępowinowy, środki do znieczulenia miejscowego, nici chirurgiczne. Czasem położne mają ze sobą piłkę, worek sako, krzesło porodowe. Warto takie szczegóły omówić z położną przed porodem.
• wcześniej przygotować niezbędne rzeczy (patrz niżej);
• mieć sprawnie działające, zatankowane auto (jeśli to możliwe z kierowcą), telefon, opracowaną trasę do szpitala, spakowaną torbę do szpitala dla mamy i dziecka;
• porozumieć się z lekarzem pediatrą, który przyjedzie po porodzie obejrzeć i zbadać dziecko;
• zapoznać się z wymogami prawnymi, aby po porodzie zarejestrować w urzędzie nowego obywatela.

Do porodu domowego należy przygotować:

• podkłady medyczne 60×90 lub większe: 10 szt.;
• duże podpaski lub pieluszki jednorazowe: 20 szt;
• kilka chłonnych ręczników;
• pieluchy tetrowe lub flanelowe;
• niewielką miskę na łożysko;
• gaziki jałowe (min. 20 szt.) do zabezpieczenia kikuta pępowiny i ewentualnie do szycia krocza;
• spirytus 70%;
• ręczniki papierowe;
• duży worek na odpady;
• oliwę do masażu;
• ulubioną muzykę;
• coś do picia i lekkostrawnego do jedzenia;
• folię do zabezpieczenia podłogi (jeśli jest dywan).

Przy zachowaniu podstawowych założeń:

• poród domowy może być równie bezpieczny co poród w szpitalu;
• podczas porodu domowego można ograniczyć stosowanie interwencji medycznych tj. podawanie oksytocyny, leków rozkurczowych, przebicia pęcherza płodowego, nacięcia krocza, przymusowego leżenia, rutynowo stosowanych w warunkach szpitalnych;
• flora bakteryjna dla matki i dziecka jest znacznie bezpieczniejsza w domu niż w szpitalu;
• w porównaniu do porodów szpitalnych, w przypadku porodów domowych nie wzrasta odsetek śmierci okołoporodowej matek i dzieci, nie wymagają one częściej resuscytacji (szeroko pojętej pomocy w czynnościach oddechowych i krążeniowych), intensywnej terapii ani nie mają niższego wyniku w skali Apgar.