Tworzenie z gliny – spotkanie z twórczą naturą

Obok bryły gliny nie sposób przejść obojętnie – gdy już weźmie się ją w dłonie, nie sposób jej wypuścić dopóki nie wypróbuje się jej właściwości, nie zgniecie, nie uformuje kształtu. Niektórzy próbują od razu nadać jej formę, inni twierdzą, że nie mają zdolności plastycznych. Lecz tu wcale nie grają roli umiejętności, ponieważ jeśli poczujemy już przyjemność twórczego modelowania, zyskujemy doświadczenie, które pracuje w naszej duszy.

Działania twórcze wykonują zarówno artyści jak i nie-artyści. W dawnych czasach nie było akademii kształtującej technikę artystyczną pracy z gliną – wytwarzane przedmioty nabierały jedynie charakteru swoich wykonawców. W dzisiejszych czasach maszyny zastępują działania ludzkich rąk, jednak coraz częściej chcemy nadać otoczeniu indywidualny ślad. W końcu piękna miska cieszy dłonie i duszę.

^{_{Uwaga! Reklama do czytania}}

Terapia gliną

Potrzeba wytwarzania może stać się metodą terapeutyczną – człowiekowi ogarniętemu depresją pozwala poczuć wracające siły, zapracowanemu “zabiera” ból głowy – innymi słowy, przywraca świadomość własnej tożsamości, poczucie tego, kim się jest i do czego w życiu dąży. Nie rozdrabniając się na działania uboczne, człowiek zaczyna dążyć do celu spokojnie i z determinacją. Wdech i wydech,“wiem czego chcę i robię to, co chcę”.

^{_{Uwaga! Reklama do czytania}}

Radość tworzenia

Każdy powinien mieć szanse spotkać się ze swoją naturą twórczą. Kształtując glinę dostajemy coś, co do życia potrzebne jest jak słońce: radość tworzenia, przyjemność oglądania czegoś, co wydobyło się “z nas”. Takie spotkanie z samym sobą daje siłę do funkcjonowania w codziennym życiu – wszyscy tego potrzebujemy, jedni mniej, inni więcej – powinniśmy dbać o kondycję psycho-fizyczną naszego organizmu.

Obcowanie z pięknem daje zdrowie, zadowolenie, sprawia, że ludzie stają się bardziej otwarci, mniej lękliwi. Warsztaty ceramiczne mogą stać się sposobem, by owe piękno tworzenia dzielić wspólnie z naszym dzieckiem. Zabawa gliną sprawia, że dzieci pozwalają dorosłym poczuć się swobodnie i nie do końca poważnie, dorośli natomiast nie tylko wzmacniają swój kontakt z dzieckiem w trakcie wspólnego tworzenia, ale zostawiają daleko blokady typu “nie potrafię”, “nie mam zdolności plastycznych”. Dzieci potrafią, dorośli też potrafią. A dzieci zanurzone w formowaniu gliny, w bezpiecznej obecności dorosłych mogą swobodnie dawać upust swojej wyobraźni.