Staram się zachęcać, przekonywać, przypominać – i wciąż to samo. Spalam się więc na szukaniu nowych rozwiązań, z drżeniem serca wprowadzam je w życie… i znów nic.
Jak zrozumieć małe dziecko
Poradnik pomagający w codziennej opiece nad Twoim dzieckiem
Rozmowa
I dopiero, gdy już czuję się doprowadzona do ostateczności, przypominam sobie o bardzo prostym i w tej prostocie genialnym podejściu: porozmawiać z dziećmi o tym, jak one widzą daną sytuację i czego potrzebują; pokazać im swój punkt widzenia i spróbować razem znaleźć rozwiązanie.
Taki banał, naprawdę. Dlaczego coś tak oczywistego miałoby załatwić sprawę? Ponieważ pomaga stanąć obok dziecka, zamiast naprzeciw niego, i wspólnie mierzyć się z problemem.
Zazwyczaj to ja jako mama decyduję – co zjemy, kiedy wyjdziemy, co kupimy etc. Jako rodzice mamy przywódczą rolę i to my mamy ostatnie słowo. I to jest w porządku. Ale jeśli chcemy szukać rozwiązania wspólnie, schodzimy z tej pozycji. Nie ma przywódców ani podwładnych – jestem ja i moje dziecko, a naprzeciw nas sytuacja, z którą chcemy się zmierzyć. Nikt nie ma ostatecznego głosu, a raczej – mamy go oboje w równym stopniu. Lubię to podejście i mam dobre doświadczenia z wdrażania go. Mimo to nie sięgam po nie często – chyba nie lubię się dzielić władzą.
Nowa dyscyplina. Ciepłe, spokojne i pewne wychowanie od małego dziecka do nastolatka
Jak być przewodnikiem dziecka i odpowiedzialnie orientować je w tym chaotycznym świecie.
Autor mówi: rodzice, nie warto wdawać się w negocjacje, ciągle prosić, stawiać tylu pytań. Mamy inne rozwiązania, znacznie skuteczniejsze i korzystniejsze dla naszych relacji z dziećmi. Stoi za nimi nowa dyscyplina. I wcale nie trzeba być przy tym surowym.
„Bo ze mną trzeba rozmawiać”
Pojawiła się jednak w naszym domu sytuacja, która mnie przerosła. Drobiazg, ciągnący się od miesięcy, irytujący mnie coraz mocniej. Mityczna niezakręcona tubka pasty do zębów. Wiecznie pobrudzona pastą półeczka pod lustrem, zakrętka „gdzieś koło” umywalki i pastowy wąż wychylający się zuchwale z porzuconej tubki.
Kilka razy upomniałam. Kilka razy cofnęłam wybrane losowo dziecko, aby zakręciło. Wiele razy machałam ręką, by potem znów irytować się, omiatając wzrokiem łazienkę po porannej toalecie. Na fali zabawowego zachęcania do współpracy postanowiłam pierwszy raz w życiu napisać liścik – zabawny, żartobliwy przypominacz.
Liścik miał swoje pięć minut pierwszego poranka – przeczytany kilka razy, raz skomentowany: „Fajne! Ale i tak nie będę zakręcać” i wielokrotnie ochlapany wodą. Umarł tego samego dnia.
Jednak nie chciałam się już poddać, jakoś wewnętrznie nastawiłam się na sukces w postaci zakręconych tubek. Usiadłam więc któregoś dnia z dziećmi przy stole i niby od niechcenia zaczęłam temat.
– „Słuchajcie, mam taką sprawę do Was, może mi pomożecie. Denerwuję się, gdy widzę niezakręconą pastę do zębów, bo lubię porządek w łazience. Często wam się zdarza zapominać o tym, dlatego chciałabym, żebyśmy razem się zastanowili, jak to rozwiązać”. Tak, brzmi sztucznie – ale ciężko w miarę wiernie oddać tę naturalną, spontaniczną rozmowę. W każdym razie – sztucznie nie było.
– „Noooo, ja nie lubię zakręcać”.
– „A ja nie umiem” (Pięciolatka! Gdzieś głęboko w środku robię wielkie oczy, ale na zewnątrz zachowuję pokerową twarz).
– „Yhm. Bardzo mi zależy na tym, aby pasta była za każdym razem zakręcana. Macie jakiś pomysł? Czego potrzebujecie, żeby móc tego pilnować?”
Nastąpiła długa burza mózgów. Od pomysłu, że ja będę zakręcać po nich, poprzez moje każdorazowe sprawdzanie i przypominanie, aż po skonstruowanie maszyny zakręcającej pastę – składającej się z gipsowej dłoni na sprężynie.
Kiedy jednak doszliśmy do propozycji, że będę ich biła za każdą „wpadkę”, karała wymyślnymi sposobami lub płaciła grosik za zakręcenie, uznałam swoją porażkę. Zaczęłam nawet rozmyślać nad tym, gdzie popełniliśmy błąd? Naszkicowałam też sobie w głowie rozprawkę pod tytułem „Autorytarny model rodziny atawistyczną potrzebą dziecka”.
Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli
Tak czy siak, na tym zakończyliśmy. Z przyjaźnią i szacunkiem, zerem wniosków i moim poczuciem bezsensu. Lekkim. Zatem kiedy pierwszego, drugiego i trzeciego dnia po rozmowie nie natknęłam się na porzucone tubki i ich zakrętki, jakoś nie poświęciłam temu uwagi. Dopiero gdy stan ten zaczął się utrzymywać dłużej, rozpoczęłam wnikliwe obserwacje.
No, zakręcają, kurczę.
Któregoś dnia asystowałam córce przy wieczornej toalecie i z uznaniem powiedziałam: „Pamiętałaś o zakręceniu pasty”.
„Tak, wiesz, bo ze mną trzeba rozmawiać. Takie rozmowy bardzo mi pomagają po prostu. Kiedyś nie pamiętałam o zakręcaniu, a teraz już pamiętam”.
Aha. Po prostu.
