Dzieciństwa nie należy mierzyć testami, ale:

liczbą wybudowanych kryjówek,

liczbą gwiazd zliczonych podczas nocy,

wieczorami spędzonymi na liczeniu odgłosów trzaskania drewna w ognisku,

kamieniami wrzuconymi do jeziora,

liczbą upieczonych w domu ciasteczek,

skokami na fale,

skaleczeniami, drobnymi zadrapaniami i całkiem poważnymi złamaniami,

obserwacją owadów z bliska,

liczbą złapanych (i wypuszczonych) motyli,

założonymi na wędkę żyłkami i haczykami.

Dzieciństwo warto mierzyć liczbą:

przeskoczonych kałuż,

drzew, na które się wspięło,

stłuczonych kolan,

rzucanych piłek, kulek, kamyków,

wykarmionych kaczek i ptaków,

zebranych kijów,

sturlań z trawiastej górki,

puszczonych na wiatr latawców,

drzemek w promieniach słońca,

zamków wybudowanych z piasku.

Dzieciństwo to ochota na:

czucie trawy pod stopami,

buty z wpadającym do nich śniegiem,

wiatr we włosach,

skoki w stertę liści,

słońce na skórze,

łapanie kropli deszczu językiem.

[reklama_col id=”57471, 57576, 57533″]