Zimą trudno dostarczać organizmowi kompletu witamin i mikroelementów, gdyż jest coraz mniej sezonowych warzyw i owoców i nasza dieta staje się trudniejsza do skomponowania. Pomysłem na urozmaicanie codziennego jadłospisu jest spożywanie kiełków wyhodowanych w domu. Jest to bardzo prosta i tania metoda, która pozwoli skutecznie wzbogacić jadłospis całej rodziny o szczególnie potrzebne zimną składniki odżywcze: błonnik pokarmowy, potas, magnez i witaminy.
Do tego celu potrzebujemy specjalnego naczynia do uprawy kiełków (do kupienia np. w sklepach ze zdrową żywnością) oraz nasion z upraw ekologicznych do hodowli.
Poniżej przedstawiamy właściwości niektórych kiełków roślinnych, tych najbardziej populanych i lubianych.
- kiełki pieprzycy (rzeżuchy) – są bardzo popularne. Zawierają znaczne ilości jodu, dlatego są wskazane dla osób mających problemy z tarczycą. W starożytności wykorzystywane były jako środek poprawiający urodę. Najlepiej rosną na ligninie, gdyż wydzielają duże ilości oleju
- kiełki rzodkiewki – ze względu na swój ostrzejszy smak mogą zastępować warzywa cebulowe, takie jak szczypiorek czy cebula. Posiadają znaczne ilości witaminy C, która jest bardzo cenna we wzmacnianiu odporności
- kiełki brokuła – zawierają substancję o nazwie sulforafan, powstrzymującą rozwój komórek nowotworowych. W kiełkach znajduje się jej aż 20 razy więcej, niż w dorosłej roślinie. Oprócz tego zawierają szereg korzystnych związków mineralnych, takich jak żelazo, czy magnez
- kiełki soi – są bardzo dobre dla układu nerwowego, zawierają znaczne ilości witaminy C i żelaza
- kiełki lucerny – zawierają witaminę B12, szczególnie ważną dla wegetarian. Są również bogate w witaminy A, C i D oraz lecytynę, dzięki której poprawiają naszą pamięć
- kiełki fasoli Mung – Fasola Mung, podobnie jak inne rośliny strączkowe jest dobrym źródłem białka. Dzięki zawartości enzymów (niezbędnych do procesu kiełkowania) sprawiają, że białko fasoli jest łatwo przyswajalne. Kiełki fasoli Mung obniżają poziom „złego” cholesterolu LDL.
Pozytywne działanie kiełków możemy poznać tylko wtedy, gdy będziemy je jedli często i najlepiej na surowo, gdyż przez gotowanie lub smażenie tracą korzystne związki. Dlatego dodawajmy je do wszystkich potraw i wykorzystujmy w fantazyjny sposób.
Ważne jest również przyzwyczajanie dzieci do korzystania z kiełków, które dodawane do potraw zmieniają nieco ich smak. Aby zachęcić dzieci do jedzenia różnych kiełków zaproponujmy im samodzielną „uprawę”, codzienne podlewanie i próbowanie smaku.
Jak hodować kiełki?
Kiełki zazwyczaj hoduje się w specjalnym naczyniu do kiełkowania, które składa się z kilku pojemników ułożonych jeden na drugim. Możemy używać wszystkich pojemników lub tylko jednego lub dwóch. Do każdego z pojemników wsypujemy warstwę nasion, najlepiej na każdym poziomie inną, wlewamy wodę do górnego naczynia i odstawiamy na okno by kiełki mgły wyrosnąć. Woda powinna się przelewać z górnego do dolnego poziomu i kiedy cała woda znajdzie się na dnie wylewamy ją a następnego dnia uzupełniamy, poprzez ponowne napełnienie naczynia górnego. Postępujemy tak codziennie i już po kilku dniach nasze kiełki będą gotowe do spożycia.
Kiełki w codziennym jadłospisie
Kiełki możemy dodawać do wszystkiego: kanapek, dań obiadowych, posypywać nimi zupy, twaróg, wędlinę. Są świetnym dodatkiem do domowych sałatek. Warto wprowadzać je już od wczesnego dzieciństwa i w ten sposób przyzwyczajać dzieci do ich smaku. Mniejszym dzieciom możemy pokroić je przed podaniem i wymieszać z jedzeniem, np. twarożkiem, zupą, itp.
Kiełki wprowadzane sukcesywnie ale konsekwentnie do diety dziecka, będą nie tylko wzgogacały smak potraw ale przede wszystkim ich wartości odżywcze. Kiełki są również lekko strawne, w przeciwieństwie np. do cebulki czy szczypiorku, które u dzieci należy stosować w mniejszych ilościach.
Przepis na twarożek z rzodkiewką, pomidorem i kiełkami (np. rzeżucha, lucerna).
