Mały poliglota. Kiedy zacząć uczyć dziecko języków obcych?

Życie dziecka cechuje niesamowita dynamika. Nie tylko porusza się ono z szybkością Strusia Pędziwiatra, lecz równie szybko przyswaja nowe informacje. Rodzice często starają się wykorzystać tę cechę i od najmłodszych lat inwestują w jego edukację. „On jest geniuszem!” – wołają rodzice, radośnie podskakując na krześle na widok swoich pociech, które na palcach jednej ręki są w stanie policzyć do siedmiu po angielsku.

^{_{Uwaga! Reklama do czytania}}

^{_{Uwaga! Reklama do czytania}}

Ambitni rodzice niekiedy gubią się w gąszczu coraz to nowych kursów i lekcji, które mają uczynić z ich pociechy następcę Einsteina, jeszcze zanim dziecko na dobre oswoi się z ojczystym językiem. Czytając oferty szkół, naprawdę można dostać zawrotów głowy. W tym momencie wśród proponowanych kursów znajduje się nie tylko angielski, ale także amerykański lub brytyjski. Lektor polski, czy zagraniczny? A może w ogóle najlepiej wysłać dziecko na pół roku do Chin, to i kulturę pozna? Zróbmy nieco porządku w tym bałaganie.

Czas na trochę teorii, czyli co mają do powiedzenia w tej kwestii naukowcy?

Według nich dzieci uczą się języków obcych w dwojaki sposób: symultaniczny i następczy. Jak nietrudno zgadnąć, pierwszy sposób dotyczy przede wszystkim dzieci dwujęzycznych. Warto wspomnieć, że dwujęzyczność nie występuje jedynie w rodzinach, gdzie rodzice pochodzą z dwóch różnych krajów. Mały poliglota, krzyczący „Mamma mia!” na widok schabowego, niekoniecznie musi być owocem mieszanki dwóch kultur. Warunkiem bilingwizmu jest wprowadzenie nauki drugiego języka przed 3 rokiem życia dziecka.

Drugi sposób, czyli tzw. następczy, lub inaczej sekwencyjny, może dotyczyć dzieci w każdym wieku. Ten tradycyjny model polega na wprowadzeniu drugiego języka w momencie, kiedy język ojczysty został opanowany na poziomie umożliwiającym swobodną komunikację.

W tym przypadku u większości dzieci można zaobserwować 3 etapy przyswajania języka:

1. Wszelkie przyjazne próby nawiązania kontaktu przez nauczyciela z dzieckiem, kończą się obojętnym wzruszeniem ramion malucha. Najwięcej na co można liczyć to stanowcze tupnięcie nóżką. Rodzice załamują ręce, a młodzi wychowawcy rozważają zmianę swojej ścieżki kariery.
2. Mali uczniowie zaczynają nieśmiało wymawiać pojedyncze słówka lub mają tendencję do wielokrotnego powtarzania zasłyszanych słówek. Ogromne pokłady cierpliwości rodziców są jak najbardziej wskazane.
3. Dziecko zaczyna budować pierwsze zdania, poznaje coraz więcej zwrotów i zapamiętuje akcent. Chociaż na gramatykę jeszcze przyjdzie czas, rodzice już się cieszą, a dziadkowie mogą już spokojnie ogłosić, że mają najzdolniejsze wnusie na świecie.

Kiedy zacząć naukę

Teoria teorią, ale wciąż pozostaje najważniejsze pytanie: kiedy? Niestety, drodzy rodzice, na pytanie, kiedy dziecko powinno rozpocząć naukę języka obcego, nie istnieje jednoznaczna odpowiedź. Jeśli dziecko w pierwszych latach życia nie wykazuje większego zainteresowania tą dziedziną, warto tę decyzję odłożyć na później. Jak udowodnili naukowcy, predyspozycje językowe nie istnieją, więc fakt, iż dziecko w wieku 3 lat nie jest poliglotą, nie oznacza, że jedyną nadzieją dla jego edukacji jest fizyka kwantowa.

Istnieją jednak pewne zasady, o których warto pamiętać, gdy maluch rozpoczyna swoją przygodę z językiem obcym:

• Nawet jeśli dziecko rozpocznie naukę w wieku późnoprzedszkolnym, warto od samego początku przyzwyczajać je do dźwięków w obco dla niego brzmiących językach. Jak przekonuje François Thibaut, założyciel nowojorskiego Seminarium Językowego dla dzieci, w ten sposób dziecko opanuje umiejętność rozróżniania akcentów, która z pewnością okaże się pomocna w przyszłości. Kto z nas nie chciałby usłyszeć swojej córeczki, mówiącej jak angielska królowa lub przekonać się, że synek ma akcent rodowitego Sycylijczyka?
• Jeżeli nie jesteście przekonani, że opanowaliście język na poziomie co najmniej zaawansowanym, najlepiej zostawić nauczanie dzieci osobom odpowiednio do tego przygotowanym. Łatwiej uczyć od początku, niż korygować błędy. Jeśli lektor usłyszy: „one, two, friii”, będzie wiedział, czyja to sprawka…
• Postarajcie się zapewnić dzieciom jak najbardziej zróżnicowane formy nauki. Szkoła to nie wszystko; pokażcie dzieciom, że języki obce to też świetna zabawa. Warto skorzystać z możliwości, które daje nam Internet: znajdziecie tu nieograniczoną ilość piosenek, bajek i gier, dzięki którym wasze pociechy nie tylko miło spędzą czas, ale również nauczą się nowych słówek.
• Dobierajcie pomoce naukowe odpowiednio do wieku dziecka. Dwutomowe słowniki powinny poczekać jeszcze kilka lat na półce, ale warto zainwestować w kolorowe książeczki i czasopisma dla dzieci.
• Cieszmy się razem z dziećmi nawet z małych sukcesów językowych! Osiągnięcia w nauce języka obcego są tak samo ważne jak wyczyny sportowe czy talenty artystyczne. Nie traktujmy znajomości języka jako obowiązku, lecz jako talent, który rozwija maluch.

W skrócie – każdy rodzic, podejmując decyzję odnośnie wprowadzenia nauki języka obcego, powinien w pierwszych latach dać maluchowi tę możliwość, a następnie obserwować jego reakcje. Zasada jest prosta: jeśli maluch jest zadowolony, ze spokojnym sumieniem możemy go zapisać na zajęcia. W przeciwnym razie spokojnie czekamy, aż przyjdzie na niego odpowiedni czas. Spokój i uważna obserwacja dziecka to chyba najbardziej uniwersalne porady.
Drodzy rodzice, trzymamy kciuki za Wasze decyzje!

Foto