NATULI - dzieci są ważne– kobieta, żona, matka, pedagog, coach, przedsiębiorca. Autorka książek „Babciu, Dziadku, pomocy. Książeczka o empatii i bliskości” oraz „Survival z nastolatkiem. Empatyczne towarzyszenie w dorastaniu”. Prowadzi blog, kursy online, warsztaty i spotkania, webinary oraz grupę wsparcia na FB. Odwiedź stronę autorki: http://www.szkolymocy.pl
Ponad 57% kobiet ocenia swoją relację z mamą jako fatalną, słabą lub średnią. Brakuje nam zrozumienia, akceptacji i wsparcia. Czujemy się krytykowane, pouczane, oceniane. Trudno nam znieść wtrącanie się w nasze życie, presję i oczekiwania ze strony mamy. Bywa, że ograniczamy kontakty lub kontaktujemy się z nią tylko z poczucia obowiązku…
Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam film Jana Komasy „Sala samobójców”, moje myśli od razu poszybowały do sześcioletniej wtedy córki. Doszłam do wniosku, że pewnego dnia koniecznie musi zobaczyć ten film. Kiedyś, w bliżej nieokreślonej przyszłości: kiedy będzie wystarczająco duża i dostatecznie dojrzała. Czas płynął, a ja wciąż w myślach odkładałam ten film na później. Niestety przegapiłam najlepszy moment i zamiast wykorzystać go prewencyjnie, potrzebowałam go do gaszenia pożarów.
Najbliższe relacje są czasami najtrudniejsze. Kiedy się kochamy, paradoksalnie jesteśmy bardziej podatni na zranienie, niż kiedy stosunki między nami są luźne i nie jesteśmy w nie tak bardzo zaangażowani. Stąd nam, dorosłym dzieciom tak często trudno dogadać z własnymi rodzicami – również w kwestii wychowania naszych własnych dzieci. Poniżej publikujemy fragment książki Basi Bielanik “Babciu, Dziadku, poMocy”, skierowany bezpośrednio do dziadków. Przeczytajcie go razem.
Moje #MeToo Kiedy skończyłam 22 lata, zdarzyło mi się moje #MeToo. Stało się tak poniekąd na moje własne życzenie, ponieważ nie nauczyłam się wcześniej ochrony własnych granic. I choć wtedy byłam już świadomą studentką, mającą za sobą kilkuletni poważny związek, który niemal zakończył się ślubem, w głębi wciąż byłam niepewną siebie nastolatką pełną kompleksów, obaw […]
Wakacje to okres, w którym nasze dzieci nie mają dni wypełnionych zadaniami z urzędu, a nadmiar czasu, który nagle przyszło nam zagospodarować, często spędzają w sposób, który niekoniecznie pokrywa się z naszymi oczekiwaniami.
Kiedy rodzi się dziecko, my zostajemy rodzicami. Tak już jest do końca życia i tego faktu nie zmieni dorastanie, studia, wyprowadzka, pierwsza praca, ślub ani pojawienie się dzieci naszych dzieci. Gdyby jednak przyjrzeć się strukturze społecznej, role w rodzinie nie są ustalone raz na zawsze, bo przecież dorosła „ja” już nie dostaję od mamy prezentów z okazji Dnia Dziecka, choć ona do końca życia będzie przeze mnie honorowana 26 maja…