Dlaczego boimy się masturbacji dziecięcej?

Ich charakter zależał od epoki, w której o nich głoszono. Twierdzono, że prowadzi do fizycznych i psychicznych zaburzeń oraz upadku moralnego. Wśród skutków ubocznych wymieniano m.in. głuchotę, ślepotę, szaleństwo, nerwice, paraliż, osłabienie, homoseksualizm, wyrastanie włosów na dłoni oraz inne poważne choroby, a nawet śmierć. Przełom w postrzeganiu autoerotyzmu nastąpił w latach 30. ubiegłego wieku, kiedy masturbację uznano z punktu widzenia zdrowotnego za zjawisko neutralne. Od tego czasu pojawiło się wiele publikacji, które informują o pozytywnym wpływie masturbacji na rozwój seksualny człowieka.

Dlaczego więc nadal boimy się masturbacji, szczególnie jeśli dotyczy dzieci lub osób z niepełnosprawnością intelektualną?

Autoerotyzm wśród najmłodszych dzieci budzi niepokój z kilku powodów. Pojawiają się obawy, że dziecko padło ofiarą nadużyć seksualnych lub stało się świadkiem aktywności seksualnej niedostosowanej do jego wieku. Inną przyczyną jest brak wiedzy na temat rozwoju seksualnego oraz błędne interpretowanie zachowań seksualnych. Dodatkowo dochodzi skrępowanie i obawa o negatywną ocenę, jeśli do masturbacji doszłoby w przestrzeni publicznej. Rodzice i opiekunowie dzieci i nastolatków z niepełnosprawnością umysłową obawiają się, że masturbacja spowoduje nadmierną aktywność seksualną, z którą nie będą mogli dać sobie rady.

Masturbacja dotyczy i dziewczynek, i chłopców. Może pojawić się już u dzieci półrocznych, ale zjawisko to nasila się przede wszystkim w okresie przedszkolnym. W wieku ok. 6–7 lat zachowania autoerotyczne wyciszają się lub całkiem zanikają, aby dać ponowie o sobie znać ok. 11.–13. r.ż.

Literatura fachowa wyróżnia trzy rodzaje masturbacji dziecięcej:

• Masturbacja rozwojowa – jej celem jest uzyskanie przyjemności np. poprzez dotykanie i pocieranie miejsc intymnych. Autoerotyczne zachowanie przybiera powtarzalną formę i często jest ukrywane przed osobami dorosłymi. Te zachowania autoerotyczne nie utrudniają prawidłowego rozwoju dziecka i pojawiają się sporadycznie.
• Masturbacja eksperymentalna – dzieckiem kieruje przede wszystkim ciekawość i uzyskanie przyjemnych odczuć. Autostymulacja polega na oglądaniu genitaliów, sprawdzaniu, czy można włożyć np. małą zabawkę w otwór waginalny lub do odbytu, na próbie nałożenia jakiegoś przedmiotu na penis. Ten typ zachowań jest rzadko ukrywany przez dziecko. Może prowadzić do zranień, infekcji lub innego uszkodzenia ciała, które dziecko traktuje jako obszar eksperymentów.
• Masturbacja instrumentalna – w jej przypadku mamy do czynienia z chęcią zaspokojenia potrzeb innych niż seksualne. Taki instrumentalny autoerotyzm może być antidotum na przeżywany smutek, napięcie i stres. Dzieci traktują go również jako sposób zwrócenia na siebie uwagi czy formę zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa. Warto znaleźć przyczynę tych zachowań i skorzystać z pomocy specjalisty. Pamiętajmy, aby każdy przypadek zachowań autoerotycznych rozpatrywać indywidualnie.

Czego nie robić, gdy nakryjemy dziecko na masturbacji?

Nie karćmy, nie róbmy awantury. Pamiętajmy, aby nie odczytywać dziecięcych zachowań seksualnych przez pryzmat własnych doświadczeń erotycznych. Pozostawmy dziecko samo lub delikatnie zaproponujmy ciekawą zabawę. Nasze nastawienie jest bardzo ważne. Jeśli reakcja dorosłego będzie bardzo negatywna, może to spowodować u dziecka wielkie poczucie winy. Konsekwencją tego może być wewnętrzny konflikt polegający na tym, że przyjemne doznania kojarzyć się będą ze wstydem i lękiem. Silne poczucie strachu może zaburzyć prawidłowy rozwój psychoseksualny i spowodować w przyszłości negatywne postrzeganie zachowań masturbacyjnych okresu dojrzewania.

Źródło: Rodzaje zachowań autoerotycznych dzieci wg Marii Beisert – „Jestem chłopcem, jestem dziewczynką”, wyd. GWP

Polecana literatura:

• „Seks twojego dziecka”, Maria Beisert
• „Rozwój seksualny dziecka”, Karolina Piotrowska
• „Jestem dziewczynka, jestem chłopcem – jak wspomagać rozwój seksualny dziecka”, Monika Zielona-Jenek, Aleksandra Chodecka
• „Samotny seks – kulturowa historia masturbacji”, Thomas Walter Laqueur