W artykule znajdziesz:
„Jeżeli twierdzisz, że mi ufasz – ufaj mi całym sobą. Ufaj mi – naprawdę.
Potrzebuję Twojej wiary we mnie. Ona unosi moje skrzydła.
Ty, moja mądra, dorosła Mamo we mnie wierzysz;
Ty, dorosły, potężny Tato – ufasz, że dam radę,
więc ja – Wasz malutki syn, Wasza mała córeczka – PORADZĘ SOBIE.
Otoczony Twoimi ciepłymi zapewnieniami odnajdę w sobie siłę do tego, by sobie poradzić. Otulony Twoim wsparciem, Twoją pewnością i wiarą we mnie – będę latał…”
Katarzyna Wnęk – Joniec ‘Nie przydeptuj małych skrzydeł’
Jeżeli podjęliście decyzję, rozpatrzyliście ją i wiecie, że jest przemyślana – przyjmijcie zasadę, że raz podjęta – bez gruntownego przeanalizowania, nie ulegnie zmianie. Nie zastanawiajcie się nad nią więcej, nie rozpatrujcie wielokrotnie. Ciągłe zadawanie pytań sobie i innym nie będzie służyć dobrze wam, ani dziecku – wprowadzi zamęt i niejasność, obciąży was wewnętrznie i bardziej rozdrażni.
Jak zrozumieć małe dziecko
Poradnik pomagający w codziennej opiece nad Twoim dzieckiem
Jak przetrwać adaptację?
Adaptacja oznacza przystosowanie do nowych warunków, poradzenie sobie, zgodę na zmianę. Adaptacja dotyczy przede wszystkim rodziców, ponieważ małe dziecko naśladuje i uczy się od nich. To istotny element wychowania. I nawet, gdy jeszcze nie umie mówić, mało rozumie – obserwuje rodziców i powtarza ich zachowania, gesty, miny, odczytuje mowę ich ciała – i naśladuje ją.
Wasz syn, córeczka dobrze was znają i trafnie rozpoznają nastroje. Dlatego, jeśli płaczesz, ono będzie także płakać. Jeśli w tobie jest napięcie, twoje dziecko nie będzie spokojne. Zanim więc pomyślisz o adaptacji dziecka – pomyśl o swojej adaptacji i o swoich emocjach. To jest przede wszystkim twój problem – i twoje zadanie.
Warto jeszcze przeczytać:
Decyzja o oddaniu dziecka do przedszkola jest decyzją trudną, nie tylko ze względu na uczucia dziecka, ale również nasze. Towarzyszy nam lęk, jesteśmy poddenerwowani, czujemy się winni. Zwłaszcza, kiedy brakuje wsparcia, gdy musimy lub chcemy wrócić do pracy, gdy bliscy zapewniają, że to zła decyzja. Wówczas należy posłuchać siebie – swoich przekonań i racji. Niepewność pojawia się niemal zawsze, gdy powierzamy nasze dziecko innym osobom. Niepokój, rozdrażnienie, smutek to emocje, które możemy poczuć w sytuacjach rozłąki z dzieckiem. Ważne jest żeby wiedzieć, że mamy prawo czuć to, co czujemy, mamy prawo tak reagować.
Naturalne jest, że sytuacja rozstania jest trudna dla obu stron, ale to dorosły powinien uporządkować swoje uczucia, by móc prowadzić swoje dziecko. Warto odnaleźć w sobie siły, by stać się dla niego w tej sytuacji oparciem.
Wsparcie rodziny
Pozostawienie maluszka w żłobku czy przedszkolu jest niewątpliwie wyzwaniem i zadaniem dla całej rodziny. To ona powinna być wsparciem dla tej osoby, której najtrudniej pogodzić się z rozłąką z dzieckiem. Zamiast wyrzutów i pouczeń, osoba ta powinna usłyszeć zapewnienie o ich obecności, mieć możliwość szczerej rozmowy. Takiej, która zamiast lekceważenia uczuć i nastroju przygnębienia, da wsparcie i zrozumienie. To zadanie dla mądrego męża, ale także dla babci, dziadka, cioci. Jeśli wsparcia nie możemy uzyskać wśród najbliższych, dobrze jest, by poszukać go wśród znajomych lub u innych rodziców.
Otoczenie wyrozumiałością w tym czasie jest szczególnie ważne. Bo – jeżeli ty je otrzymasz, będziesz umiał/a poradzić sobie lepiej ze swymi uczuciami, a tym samym będziesz mógł/a pomóc swojemu dziecku.
4 odpowiedzi na “Dziecko idzie do przedszkola. Adaptacja rodziców”
Wspaniały, mądry artykuł! Uświadomienie sobie, że adaptacja przedszkolna to tak na prawdę nasza – rodziców adaptacja wiele zmienia.
Moja córka uczęszcza drugi tydzień do przedszkola, bardzo dużo płacze, również po przedszkolu, na widok worka na papcie, na dźwięk słowa przedszkole. Płacze, gdy kładzie się spać prosząc mnie, bym nie zaprowadzała jej do przedszkola. Płacze rano, nie chce jeść sniadania, rozpacza całą drogę do przedszkola. W przedszkolu nie je nic. Po prośbach pani przedszkolanki wypija sok. Nie bawi się z dziećmi, jest smutna i osowiała. Bawiłyśmy się w przedszkole z odgrywaniem ról, czytałyśmy literaturę dzieciecą mówiącą o pojsciu do przedszkola: np „Tupcio Chrupcio Przedszkolak na medal”, Przedszkole wybraliśmy bardzo starannie, stosujące metody montressori, nie przedłużam pożegnań. W grudniu skończy 3 lata. Jak rozpoznać, czy córka jest dojrzała do przedszkola? serce podpowiada mi że nie jest, z drugiej strony myślę, że bycie z nianią było dla niej wygodniejsze. jestem w kropce….
Marto, jak Twoja córka sobie radzi? Moja córka jest w tym samym wieku (i również z grudnia). Od trzech dni chodzi do przedszkola. Jest wyobcowana, dużo płacze, a nawet wpada w histerie i złość. Poza tym nic nie je i nie chce korzystać z toalety -dzisiaj zasikała się, Oczywiście rozmawiam z nią i tłumaczę na spokojnie. Mogłabym czasowo zorganizować wcześniejsze jej odbieranie, ale nie dostałam takiej zgody :( Takie są niby zasady. Albo zostawiam ją na cały dzień, albo przyjmą inne dziecko, bo chętnych nie brakuje (przedszkole jest publiczne i nie godzą się na odbieranie po ustawowych pięciu bezpłatnych godzinach). Serce mi pęka, i również nie wiem co robić.
Moja córka dziś pomachała mi na pożegnanie:) jest ok, zaczyna się bawić, angazować w grupę. Niestety nadal nie je, badz je bardzo mało. Ja na Twoim miejscu płacilabym za te 5h (w końcu to złotówka), a brałabym ją wcześniej, jeśli masz takąmożliwość.