NATULI - dzieci są ważnePrzede wszystkim spełniona żona i mama.
Polonistka, pedagożka, konsultantka kryzysowa w nurcie pozytywnej terapii kryzysu, trenerka umiejętności społecznych, trenerka funkcji poznawczych. Założycielka Tulistacji - miejsca, w którym wspiera rodziców i dzieci na drodze do dobrego życia.
W obszarze jej zainteresowań znajduje się przede wszystkim dziecięce rozumienie śmierci oraz wsparcie dzieci w sytuacji choroby terminalnej i żałoby. Współtworzy Instytut Dobrej Śmierci: przestrzeń dialogu i edukacji o przemijaniu, śmiertelności i sprawach ostatecznych.
Autorka książek: „Tadzik i rak” o chłopcu chorym terminalnie oraz „Droga do domu” o tym, co jest ważne w życiu, które przecież nie trwa wiecznie.
Czym jest czułość? Czy dajemy ją sobie, dziecku, innym osobom? Dla mnie czułość to jeden z fundamentów rodzicielstwa. Wymaga świadomej decyzji. Jest bowiem regularną praktyką. Nieraz stanowi wręcz życiową rewolucję zmieniającą człowieka od środka. Od czego zatem zacząć czułe zmiany?
„Wasze dziecko ma autyzm” – to zdanie, które może wywrócić życie do góry nogami. Zwłaszcza wtedy, gdy o autyzmie wiemy niewiele. Diagnoza otwiera nowy rozdział w życiu rodziny i niewątpliwie jest to wymagający czas.
Co piąte dziecko w Polsce w wieku 12-19 lat nałogowo korzysta z telefonu komórkowego. Co dziesiąte deklaruje, że robi to praktycznie bezustannie (także nocą). A 1/3 nastolatków ocenia siebie jako osobę uzależnioną od mediów społecznościowych. Oto pokolenie „always on”: młodzi ludzie, których życie rozgrywa się głównie online (1).
Chcemy, żeby nasze dzieci miały kompanów do zabawy i były lubiane. Nie dziwi więc fakt, że tak dużą wagę przywiązujemy do tego, czy dziecko jest w stanie podzielić się swoimi rzeczami z innymi. Gdzieś z tyłu głowy słyszymy bowiem natarczywy głos, który powtarza: „Jeśli się nie nauczy dzielić, to wyrośnie na samoluba. Nikt nie będzie chciał się z nim bawić. To będzie moja wina”.
Ocenianie dzieci na zasadzie grzeczny/niegrzeczny jest znane od pokoleń. Porównujemy dzieci między sobą, nie zdając sobie sprawy z poważnych i długoterminowych konsekwencji takiego sposobu komunikacji.
Kiedy na świecie pojawia się dziecko, rzeczywistość zmienia się raz na zawsze. Możliwe, że jako początkujący rodzice nie czujemy się z tym komfortowo. Wchodzimy w rolę i zaczynamy analizować, oceniać nasze interakcję z dzieckiem: czy jest właściwa? Czy tak właśnie powinno być? Czy jestem wystarczająco dobrą matką/dobrym ojcem? Wchodzimy w tryb działania i tworzymy narracje, w których porównujemy się do innych, a co gorsza zaczynamy wątpić w swoje rodzicielskie kompetencje.
Coraz młodsze dzieci spędzają czas przyklejone do tableta, smartfona, komputera czy telewizora. Dokładniej: w Polsce ponad 40% maluchów do drugiego roku życia korzysta z urządzeń ekranowych (1). Możemy otwarcie mówić o pokoleniu „świecących dzieci” (od blasku monitorów odbijających się na ich twarzach) uzależnionych od cyfrowej heroiny (2).
Dzieci w edukacji zdalnej, rodzice pracujący z domu i do tego ograniczone kontakty społeczne – oto prosty scenariusz na niskobudżetowy horror. Marzysz o ucieczce na bezludną wyspę? Chcesz wystrzelić potomka w kosmos? Cóż, to normalna reakcja na nienormalną sytuację.
Agresja słowna, nawet nieintencjonalna, jest formą przemocy psychicznej. Krzyki, wulgaryzmy, epitety i poniżanie słowne, szantażowanie, stosowanie gróźb, wyśmiewanie, straszenie, obwinianie, oczernianie, a także lekceważące milczenie – to formy agresji słownej. Nie dość, że zostają w dziecku na całe życie, są tak samo dotkliwe, jak ból fizyczny.
Życzliwość to inaczej serdeczność, przyjazne usposobienie, przychylność (wobec siebie i innych), uprzejmość. Nie można zdecydować, że jednego dnia będziemy życzliwi, a drugiego sobie odpuścimy. Szczera postawa życzliwości jest sposobem bycia, jest świadomą decyzją i wewnętrzną postawą opartą na przekonaniu, że warto być dobrym człowiekiem. Bycie życzliwym wymaga od nas pewnej wewnętrznej dyscypliny i stania na straży własnych przekonań.
Śmierć dziecka zaburza naturalny porządek świata. Można mieć wrażenie, że jest wbrew wszelkim prawom natury. Nie mamy nawet odpowiedniego słowa, które określałoby rodzica po stracie potomka. Rodziny najczęściej doświadczają podwójnej pustki: jednej w wyniku śmierci dziecka, drugiej w związku z brakiem wsparcia ze strony otoczenia.
Przynajmniej 600 tys. dzieci w Polsce ma zaburzenia psychiczne i potrzebuje pomocy specjalisty. Najczęstszą przyczyną śmierci małoletnich są samobójstwa. W tym niechlubnym rankingu Polska zajmuje drugie miejsce w Europie. (1)
To zrozumiałe, że wolelibyśmy uchronić własne dzieci przed bolesnymi i trudnymi stanami emocjonalnymi – na przykład przed lękiem. Jednak dość często zdarza się, że gdy dziecko reaguje na pewne sytuacje “nieuzasadnionym” strachem, czujemy się bezradni, próbujemy uciec od tematu, bagatelizując sprawę lub sięgając po „terapię szokową”. Nie są to niestety reakcje wspierające. Jak w takim razie rozmawiać z dzieckiem o jego lękach?
Utrwalanie wydarzeń z życia swoich dzieci w wirtualnej przestrzeni staje się nieuchronnie współczesną normą społeczną. Rodzice dzielą się ze światem zdjęciami, filmikami, memami, których bohaterem jest ich dziecko. Niestety, może to wystawiać na niebezpieczeństwo.
Na temat znaczenia bezpiecznej więzi między rodzicem a dzieckiem powiedziano i napisano już bardzo wiele. Wiemy, że to właśnie bezpieczna relacja jest punktem wyjścia dla prawidłowego, harmonijnego rozwoju dziecka na wielu płaszczyznach. Zdajemy sobie również sprawę z tego, że potrzeba bliskości, związana bezpośrednio z poczuciem bezpieczeństwa, jest tak samo ważna jak chociażby potrzeba snu czy jedzenia. Jak zatem zaspokoić owo dziecięce pragnienie bezpieczeństwa?
„Nie bądź taka, daj buziaka!”, „Do cioci się nie przytulisz?”, „Wujek przyjechał w odwiedziny, podaj grzecznie rączkę!” – brzmi znajomo? Dla mnie niestety tak. Słyszałam takie teksty, będąc małą dziewczynką. Teraz, gdy jestem dorosła, zdarza mi się być świadkiem podobnych rozmów: na placach zabaw, w sklepach, w czasie odwiedzin u znajomych, którzy mają potomstwo. Jakbyśmy zapominali o ludzkim wymiarze dziecka. O tym, że dziecko jest podmiotem relacji i nie musi chcieć dokładnie tego samego, co dorosły. Zwłaszcza jeśli dotyczy to kontaktu fizycznego.
Coraz szybszy rozwój techniki i przemysłu powoduje, że jesteśmy zewsząd otoczeni dźwiękami o różnej częstotliwości i natężeniu, często nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Hałas towarzyszy współczesnemu człowiekowi niemalże bezustannie, wywołując negatywne skutki, zwłaszcza u niemowląt i małych dzieci.
O nauce języków obcych powstało wiele różnych teorii. Dotyczą one najczęściej takich zagadnień, jak: najlepszy wiek na poznawanie nowego języka, idealne miejsce czy ilość czasu, którą trzeba na to poświęcić. Na szczęście nie wszystkie z nich są zgodne z prawdą.
Żyjemy w czasach globalnej wioski, które umożliwią nam nieograniczony i stały kontakt z innymi ludźmi na całym świecie, niezależnie od miejsca zamieszkania. Jednak żeby w pełni móc korzystać z ułatwień współczesnej techniki, niezbędna staje się znajomość języków obcych, a w wersji minimum – języka angielskiego.
Uczenie się, koncentracja, cierpliwość, odporność na stres, kreatywność oraz umiejętność nawiązywania relacji z innymi to tzw. kompetencje poznawcze, których rozwój możemy aktywnie wspierać. Jak robić to mądrze i zgodnie z potrzebami dziecka?