NATULI - dzieci są ważnepolonistka, pedagog, konsultantka kryzysowa, bajkoterapeutka. Prowadzi zajęcia relaksacyjne, wspiera rodziców w kryzysie, pomaga rodzinom i dzieciom w żałobie. Autorka bajki o chłopcu chorym terminalnie "Tadzik i rak".
Strona autorki:https://www.tulistacja.pl
Coraz młodsze dzieci spędzają czas przyklejone do tableta, smartfona, komputera czy telewizora. Dokładniej: w Polsce ponad 40% maluchów do drugiego roku życia korzysta z urządzeń ekranowych (1). Możemy otwarcie mówić o pokoleniu „świecących dzieci” (od blasku monitorów odbijających się na ich twarzach) uzależnionych od cyfrowej heroiny (2).
Dzieci w edukacji zdalnej, rodzice pracujący z domu i do tego ograniczone kontakty społeczne – oto prosty scenariusz na niskobudżetowy horror. Marzysz o ucieczce na bezludną wyspę? Chcesz wystrzelić potomka w kosmos? Cóż, to normalna reakcja na nienormalną sytuację.
Agresja słowna, nawet nieintencjonalna, jest formą przemocy psychicznej. Krzyki, wulgaryzmy, epitety i poniżanie słowne, szantażowanie, stosowanie gróźb, wyśmiewanie, straszenie, obwinianie, oczernianie, a także lekceważące milczenie – to formy agresji słownej. Nie dość, że zostają w dziecku na całe życie, są tak samo dotkliwe, jak ból fizyczny.
Ocenianie dzieci na zasadzie grzeczny/niegrzeczny jest znane od pokoleń. Porównujemy dzieci między sobą, nie zdając sobie sprawy z poważnych i długoterminowych konsekwencji takiego sposobu komunikacji.
Życzliwość to inaczej serdeczność, przyjazne usposobienie, przychylność (wobec siebie i innych), uprzejmość. Nie można zdecydować, że jednego dnia będziemy życzliwi, a drugiego sobie odpuścimy. Szczera postawa życzliwości jest sposobem bycia, jest świadomą decyzją i wewnętrzną postawą opartą na przekonaniu, że warto być dobrym człowiekiem. Bycie życzliwym wymaga od nas pewnej wewnętrznej dyscypliny i stania na straży własnych przekonań.
Śmierć dziecka zaburza naturalny porządek świata. Można mieć wrażenie, że jest wbrew wszelkim prawom natury. Nie mamy nawet odpowiedniego słowa, które określałoby rodzica po stracie potomka. Rodziny najczęściej doświadczają podwójnej pustki: jednej w wyniku śmierci dziecka, drugiej w związku z brakiem wsparcia ze strony otoczenia.
Przynajmniej 600 tys. dzieci w Polsce ma zaburzenia psychiczne i potrzebuje pomocy specjalisty. Najczęstszą przyczyną śmierci małoletnich są samobójstwa. W tym niechlubnym rankingu Polska zajmuje drugie miejsce w Europie. (1)
To zrozumiałe, że wolelibyśmy uchronić własne dzieci przed bolesnymi i trudnymi stanami emocjonalnymi – na przykład przed lękiem. Jednak dość często zdarza się, że gdy dziecko reaguje na pewne sytuacje “nieuzasadnionym” strachem, czujemy się bezradni, próbujemy uciec od tematu, bagatelizując sprawę lub sięgając po „terapię szokową”. Nie są to niestety reakcje wspierające. Jak w takim razie rozmawiać z dzieckiem o jego lękach?
Utrwalanie wydarzeń z życia swoich dzieci w wirtualnej przestrzeni staje się nieuchronnie współczesną normą społeczną. Rodzice, za pośrednictwem mediów społecznościowych, dzielą się ze światem zdjęciami, filmikami, memami, których bohaterem jest ich dziecko. Niestety, nie zawsze te działania mają przemyślany charakter, a badacze zjawiska mówią głośno o łamaniu praw dziecka – prawa do prywatności, prawa do godności i prawa do tożsamości.
Na temat znaczenia bezpiecznej więzi między rodzicem a dzieckiem powiedziano i napisano już bardzo wiele. Wiemy, że to właśnie bezpieczna relacja jest punktem wyjścia dla prawidłowego, harmonijnego rozwoju dziecka na wielu płaszczyznach. Zdajemy sobie również sprawę z tego, że potrzeba bliskości, związana bezpośrednio z poczuciem bezpieczeństwa, jest tak samo ważna jak chociażby potrzeba snu czy jedzenia. Jak zatem zaspokoić owo dziecięce pragnienie bezpieczeństwa?
Coraz szybszy rozwój techniki i przemysłu powoduje, że jesteśmy zewsząd otoczeni dźwiękami o różnej częstotliwości i natężeniu, często nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Hałas towarzyszy współczesnemu człowiekowi niemalże bezustannie, wywołując negatywne skutki, zwłaszcza u niemowląt i małych dzieci.
O nauce języków obcych powstało wiele różnych teorii. Dotyczą one najczęściej takich zagadnień, jak: najlepszy wiek na poznawanie nowego języka, idealne miejsce czy ilość czasu, którą trzeba na to poświęcić. Na szczęście nie wszystkie z nich są zgodne z prawdą.
Żyjemy w czasach globalnej wioski, które umożliwią nam nieograniczony i stały kontakt z innymi ludźmi na całym świecie, niezależnie od miejsca zamieszkania. Jednak żeby w pełni móc korzystać z ułatwień współczesnej techniki, niezbędna staje się znajomość języków obcych, a w wersji minimum – języka angielskiego.
Uczenie się, koncentracja, cierpliwość, odporność na stres, kreatywność oraz umiejętność nawiązywania relacji z innymi to tzw. kompetencje poznawcze, których rozwój możemy aktywnie wspierać. Jak robić to mądrze i zgodnie z potrzebami dziecka?
Ilość dźwięków, która dociera do nas każdego dnia, wzrasta wraz z rozwojem przemysłowym i technicznym. Tracimy w ten sposób cenną ciszę, a przecież to właśnie w ciszy mózg ludzki charakteryzuje się największą aktywnością.
Kiedy na świecie pojawia się dziecko, rzeczywistość zmienia się raz na zawsze. Możliwe, że jako początkujący rodzice nie czujemy się z tym komfortowo. Wchodzimy w rolę i zaczynamy analizować, oceniać nasze interakcję z dzieckiem: czy jest właściwa? Czy tak właśnie powinno być? Czy jestem wystarczająco dobrą matką/dobrym ojcem? Wchodzimy w tryb działania i tworzymy narracje, w których porównujemy się do innych, a co gorsza zaczynamy wątpić w swoje rodzicielskie kompetencje.
Karmienie piersią, przez swoją powtarzalność i nakład czasu (zwłaszcza w pierwszych miesiącach po urodzeniu), otwiera przed mamą nowe perspektywy – możliwość samoregulacji emocjonalnej i wyciszenia umysłu. Dokładnie tak! Bo karmienie piersią to idealny czas na praktykowanie uważności, a korzyści płynących z takiego treningu jest mnóstwo: i dla mamy, i dla dziecka.
Towarzyszenie dziecku w ciężkiej chorobie i umieraniu to najtrudniejsze wyzwanie, jakie może stanąć przed rodzicem. Nie ma słów, którymi można opisać emocje, z jakimi mierzą się najbliżsi dziecka chorego terminalnie. To ból i strata, których nie sposób wymazać z pamięci. Dlatego tak ważne jest, by otoczyć życzliwym wsparciem i opieką zarówno umierające dziecko jak i jego rodzinę. Jedną z podstawowych miar naszego człowieczeństwa jest poziom opieki paliatywnej, czyli gotowość do służenia pomocą i bycia blisko, gdy ktoś umiera.
Kult szybkiego dostępu do informacji może wywoływać w nas presję: trzeba nadążać za zmieniającą się rzeczywistością, nie wolno ‘wypaść z obiegu’, należy znać odpowiedź natychmiast. Funkcjonując w rytmie fast knowledge, wstydem jest stwierdzić „nie wiem”. A nawet jeśli już się do braku odpowiedzi przyznamy, to coraz częściej dodajemy natychmiast: „zaraz sprawdzę”
i rozpoczynamy pobieżne przeszukiwanie Internetu.