NATULI - dzieci są ważneCórka, żona, mama, pedagog. Współzałożycielka śląskiej Wioski Rodziców, współorganizatorka trzech edycji Konferencji Empatii na Śląsku, trenerka Mini Mediacji metodą SNO, trenerka Uważności dla dzieci i młodzieży Metodą Eline Snel, wytrwale integrująca w swoim życiu język Porozumienia bez Przemocy oraz uważność. Głęboko przekonana, że dzięki nim możliwa jest autentyczna i bliska relacja oraz dobre życie.
Kolejny świąteczny czas zbliża się wielkimi krokami. Migoczą już świąteczne dekoracje na ulicach, zapach pierników miesza się z wonią igliwia, z radia koi melodia kolęd. Czy na pewno?
Dzieciom niełatwo jest poradzić sobie z natłokiem wrażeń, jakie serwuje im współczesny świat. Są często przeciążone, odczuwają napięcie. Pojawiają się u nich trudności ze snem i koncentracją. Wesprzyjmy nasze dzieci poprzez codzienne praktykowanie mindfulness (uważności).
Empatia jest jedną z umiejętności kluczowych dla sukcesu dziecka. Dzieci rodzą się z mózgami gotowymi do jej rozwoju, jednak ważna jest tu też rola rodzica. Znając etapy rozwoju empatii i wiedząc co może ją wspierać, możemy zapewnić dziecku lepszy start w życie.
Wszelkie stereotypy są mocno zakorzenione w społecznej świadomości. Funkcjonują od wielu pokoleń, narastały pod wpływem wydarzeń historycznych i kulturowych. Niestety ich cechą charakterystyczną jest to, że nie zmieniają się wraz z rzeczywistością.
Mimo wielu zmian w ostatnich latach, współczesny świat nadal nie ułatwia zadania rodzicom córek. Reklama, magazyny, popkultura i jej celebryci zgodnie pokazują, że liczy się młodość, uroda, seksapil – czyli nie to, kim jesteś, ale to, jak wyglądasz.
Większość rodziców wolałaby unikać prowadzenia kłótni w obecności dzieci. Nie zawsze to się jednak udaje – z powodu emocji, które zalewają nas w jednej chwili, lub braku wypracowanych sposobów na radzenie sobie w sytuacji, gdy sprzeczka czy różnica zdań przeradza się w awanturę. Jak kłótnia rodziców wpływa na dziecko?
Stan błogosławiony lub ciąża to dwa określenia niosące pełen wachlarz doświadczeń związanych z pojawieniem się nowego życia w ciele kobiety, która będąc w odmiennym stanie nierzadko balansuje między euforią i szczęściem, a lękiem i fizycznymi dolegliwościami.
Relacje z innymi mogą być źródłem satysfakcji, motywacji, radości i energii. Mogą też wywoływać frustrację, rozczarowanie i napięcie. Jak je budować? Porozumienie bez Przemocy (NVC) podpowiada 4 kroki i odwołanie się do języka żyrafy.
Konflikty są integralną częścią życia. Pojawiają się tam, gdzie ludzie wchodzą ze sobą w relacje – w rodzinie, szkole, miejscu pracy i zamieszkania. Są zjawiskiem zupełnie naturalnym i rozwojowym, o ile szukamy konstruktywnych sposobów na radzenie sobie z nimi.
„Uwielbiam poranki… Szkoda tylko, że są tak wcześnie”.
Dla jednych poranek to najgorsza pora dnia – pełna pośpiechu, napięcia, krzyku, niezgody… Dla drugich to czas względnej równowagi, spokoju i ciszy, zanim obudzi się cały dom.
Zaskakująco brzmi teza, że nie umiemy prawidłowo oddychać. Ta najbardziej naturalna i niezbędna dla naszego organizmu czynność z powodu różnych okoliczności i utrwalania złych nawyków może ulec nieprawidłowościom. Przeżywane przez nas emocje, zwłaszcza te intensywne, natychmiast znajdują swoje odzwierciedlenie w sposobie oddychania, zaburzając jego spokojny, nieprzerwany rytm.
Co widzisz, kiedy słyszysz słowo „przemoc”? Bite i katowane dzieci, które trafiły w ciężkim stanie do szpitali, ośrodków pomocy społecznej, domów dziecka? Jak wyobrażasz sobie dorosłych stosujących przemoc? Jako furiatów, agresywnych i silnych, wykorzystujących swoją władzę i przewagę nad słabszymi i bezsilnymi dziećmi?
Czy lubisz wracać do domu – z pracy, z przyjęcia, z wakacji? Gdy przekraczasz próg, czy czujesz, że cumujesz w bezpiecznym porcie? Czy jesteś zadowolona/y z waszego rodzinnego życia?
Zawstydzanie dzieci to bardzo popularna metoda wychowawcza. Obecna jest w niemal każdym domu, przedszkolu czy w każdej szkole.
Powodów może być wiele – w zależności od wieku, sytuacji, przyczyny… Bez wątpienia siedmiolatce łatwiej jest podzielić się chrupkami czy kolorowankami niż dwulatce foremkami lub figurkami. Ale obu może być równie trudno dzielić się ukochanymi klockami Lego czy przytulanką do zasypiania.
Wakacyjny czas przed nami. Zanim jednak dotrzemy do wymarzonego miejsca relaksu, nierzadko czeka nas długa, kilkugodzinna podróż. Czasami już sama droga może spędzać sen z powiek. A do tego pytania dzieci: „Daleko jeszcze?”, „Kiedy będziemy?”.
„Poczekaj, jak tak dalej będzie, to ci na głowę wejdzie.”
„Patrz, taki mały, a już rządzi.”
„Nie noś jej tyle, bo przyzwyczaisz.”
„Czemu ty biegniesz na każde jej zawołanie?”
„Płacze (drze się), bo dostaje to, co chce. Już się nauczyła manipulować”.
Czasem te zdania wywołują w rodzicu dezorientację, czasem bezsilność, bywa, że poczucie winy. Innym razem brak zaufania w swoje rodzicielskie kompetencje, intuicję czy wiarę w słuszność obranej wychowawczej drogi.
Obok miłości, radości, wzruszeń zdarzają się trudniejsze momenty w relacji z dzieckiem. Złość, lęk czy poczucie winy przeplatają się w naszej codzienności z łagodnością, troską i cierpliwością. Napięcie może rodzić poszukiwanie skutecznych metod na ochronę swoich granic lub stosowanie strategii, które zapewnią uzyskanie tego, co zaspokaja potrzeby.
Żyjemy w globalnej wiosce – świecie na wyciągnięcie ręki. W świecie, który nie pozwala odetchnąć.
Autentyczna wdzięczność niesie ze sobą niesamowitą moc. Wyrażona we właściwy sposób i odpowiednio przyjęta przynosi dawkę pozytywnej energii. Jest jak życiodajna woda orzeźwiająca nasze relacje w związkach, w rodzinie, wśród przyjaciół czy kolegów z pracy. Jak ją rozwijać i praktykować?