NATULI - dzieci są ważne- (aka Boska Nioska). Doradczyni noszenia, autorka książki „Noszenie dzieci” w Wydawnictwie Natuli. Propaguje "babywearing z ludzką twarzą".
Prowadzi Pracownię Mokosz, której celem jest wzmacnianie kompetencji rodzicielskich i samorozwój. Filozofka, hortiterapeutka, nauczycielka i coach. Mieszka w drewnianym domu pod lasem w Górach Świętokrzyskich.
Czy zdarzyło się wam nie pamiętać, czy zamknęliście drzwi na klucz? Albo czy prowadząc auto i myśląc o niebieskich migdałach, jednak dojechaliście do domu, nie gubiąc trasy? Jeśli tak, to doświadczyliście autohipnozy, która leży u podstaw hipnoporodu.
Błoto przeżywa renesans. Być może wynika to z faktu, że do głosu doszło pokolenie, które samo wychowywało się w błocie. Dzieciaki z lat 80. i 90. całe lato siedziały w grupkach nad swoimi błotnymi potrawami. Zupa z pokrzyw i stokrotek, gołąbki z liści chrzanu z nadzieniem z błota, błotne kotlety – to było nasze dziecięce menu. Teraz niegdysiejsze dzieci same są rodzicami, więc dla swoich dzieci pragną podobnych doświadczeń. A może powody są inne?
Znany duński psycholog Jesper Juul, a za nim wielu innych specjalistów, podkreśla: dorosły powinien przebywać w towarzystwie innych dorosłych. Dla dobra swojego i dzieci.
Rodzicielstwo to suma przekonań – o nas samych, o byciu matką lub ojcem, o naszych potrzebach, o tym jak ładujemy baterie, wreszcie o naszych priorytetach.
Radosny czas świąt, pełen rodzinnych spotkań, może być trudny dla niemowląt. Są bowiem bombardowane nadmiarem bodźców, wyrwane z kojącej rutyny, oglądane, dotykane, noszone przez wiele nowych osób! Chusta lub nosidło stanowią proste narzędzie, które warto zabrać na wizytę do dziadków. Zapewni ono dziecku bezpieczną przystań.
Wyobraź sobie, że wraz z grupą kobiet siedzisz przy wielkim stole. W izbie jest ciepło, gdzieś obok bawią się dzieci. Śpiewacie dobrze znane ci pieśni, opowiadacie sobie historie z życia i książek. Przed wami leżą sterty gęsiego puchu… Czujesz się częścią tej grupy, czujesz, że przynależysz, czujesz się bezpieczna.
Nasza kultura nie przewiduje dużo miejsca na połóg. Matka urodziwszy dziecko, wraca natychmiast do swoich obowiązków – przynajmniej tych domowych. Mężczyźni zaś często nie wiedzą, jak zaopiekować się partnerką w tym szczególnym okresie. Tymczasem znalazłoby się dla nich niejedno zadanie…
Jean Liedloff przebywając wśród Indian Yequana w amazońskiej dżungli, mogła na własne oczy obserwować mechanizmy rządzące zachowaniami naszego gatunku i umożliwiające nam przetrwanie. Na tej podstawie stworzyła koncepcję kontinuum, która odnosi się także do nas, żyjących w zachodnim świecie.
Gdy kończą się wakacje, dzieci, pod natłokiem codziennych obowiązków, zamiast spędzać od rana do wieczora czas na podwórku, tak jak to robiły jeszcze wczoraj, dobrowolnie przykuwają się do telewizora lub komputera, mniej dobrowolnie do lekcji. Na przyrodę często nie starcza czasu.
Chyba wszyscy znamy tę informację z pokładu startującego samolotu: „Jeżeli ciśnienie w kabinie gwałtownie spadnie, maski tlenowe wypadną automatycznie. (…) Jeśli podróżujesz z dzieckiem, najpierw nałóż maskę sobie, a potem dziecku.” Ma to głęboki sens, ponieważ rodzic bez “maski tlenowej” na niewiele się dziecku zda.
Rodzice kilkuletnich dzieci nie zawsze wiedzą, jak radzić sobie z ich potrzebą nieskrępowanej zabawy. Tymczasem w tym, że dziecko rozbiera się do naga, nie ma nic niezwykłego. Tym, co powinno wzbudzić naszą czujność, są raczej niestosowne zachowania innych dorosłych.
Więź niemowlęcia z rodzicem zapewnia mu stabilność psychiczną nie tylko w dzieciństwie, ale i w dorosłości. To nie wszystko – dobre relacje i doświadczenia w pierwszych latach życia mają także wpływ na zdrowie fizyczne.
Psychologia już dawno zastąpiła termin “opieka macierzyńska” nowym, bardziej adekwatnym “opieka rodzicielska”. W naszej kulturze, inaczej niż w kulturach tradycyjnych, mężczyźni uczestniczą w porodach i opiekują się swoimi dziećmi – także niemowlętami. Dlaczego to podejście nadal nie przedarło się do naszego codziennego języka?
Chyba każdy kiedyś widział scenę walki małych lwiątek. Dzikie koty rzucają się sobie do gardeł, warczą, uderzają łapami, chowając w ostatniej chwili pazury. Wygląda to naprawdę groźnie. Tyle, że to wszystko na niby.
Warunek “wystarczająco dobrej rodziny” nie wydaje się zbyt wygórowany. A jednak w naszym społeczeństwie nie brakuje ludzi, którzy w dzieciństwie doświadczyli jakiegoś rodzaju deprywacji podstawowych potrzeb, przez co całe ich życie jest obarczone piętnem deficytu lub też (mniej lub bardziej udanych) prób jego wyrównania.
Mimo że większość linii lotniczych pozwala zabrać na pokład samolotu wózek dziecięcy bez dodatkowym opłat, warto zastanowić się, czy faktycznie chcemy skorzystać z tego przywileju. Można przecież zabrać ze sobą o wiele wygodniejszy środek transportu, o nieporównywalnie mniejszych gabarytach – chustę lub nosidło.
Mówi się, że “szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko” i jest w tym sformułowaniu ziarno prawdy. Warto je jednak rozszerzyć na oboje rodziców, a nawet całą rodzinę i społeczność. Bowiem dobrostan psychiczny to dla każdego człowieka podstawowy składnik szczęśliwego życia. A co wspólnego ze szczęściem ma “kawałek kolorowej szmaty”, zwany chustą?
W 2015 roku trzy duże instytucje: Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, Akademia Medyczna we Wrocławiu oraz Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego, po raz pierwszy zbadały zdrowie psychiczne Polaków (1). Wyniki były niepokojące: co czwarty dorosły Polak choć raz w życiu doświadczył zaburzeń psychicznych. A wiele z nich ma swoje źródło we wczesnym dzieciństwie.
Mimo rosnącej popularności noszenie w chuście nadal bywa przyjmowane ze zdziwieniem, a nawet krytykowane. Niekiedy jest traktowane jak moda lub fanaberia. Wokół noszenia narosły także mity: że szkodzi dziecku, że rozpieszcza (“nie noś, bo się przyzwyczai”), że szkodzi kręgosłupowi rodzica. Tymczasem bardzo trudno znaleźć taką dolegliwość, która wykluczałaby nas z grona noszących rodziców.
Co to jest hipnoporód? Na czym polega i czy jest bezpieczny dla mamy i dziecka? Rozmowa z Beatą Meinguer o mocy hipnoporodu