NATULI - dzieci są ważnePedagog, coach, socjoterapeuta i terapeuta I-ego stopnia Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR). Miłośniczka Porozumienia bez Przemocy i rodzicielstwa opartego na przywiązaniu. Realizatorka szkoleń w zakresie kompetencji wychowawczych. Mama Antka i Jeremiego.
Na niektórych słowo “egoista” działa jak płachta na byka, to według nich najgorsza ocena, jaką można otrzymać. A co dopiero, jeśli określenie takie przychodzi na myśl, kiedy mamy przed oczami własne dziecko. Jak to jest z tym egoizmem? Czy jest dla niego miejsce w wychowaniu?
Złość to energia, której nie da się pominąć i nie powinno się jej również lekceważyć. Brak zaopiekowania się tą emocją i akceptacji tego, że się w ogóle pojawia, bardzo utrudnia zrozumienie roli, jaką odgrywa w naszym życiu. Złość nie jest bowiem zła. Zły i krzywdzący może być jedynie sposób, w jaki jest wyrażana. Natomiast sama złość jest bardzo ważna. To ona właśnie „walczy” o nasze potrzeby, alarmuje, gdy zostaną przekroczone granice…
Dzieci z niewinnością i olbrzymim zaufaniem stawiają swoje kroki w świecie, w którym otaczają je dorośli (którzy też kiedyś przecież byli dziećmi). Zdarza się, że z biegiem czasu uczą się odpuszczania i ignorowania własnych potrzeb i przestają prosić, ponieważ nie czują, że są traktowane poważnie.
Rodzina i związek są jak kręcąca się karuzela – to system powiązany również z innymi systemami, zwłaszcza z naszymi rodzinami pochodzenia. Warto zadbać o komunikację i jakość codziennych interakcji.
Aby móc skutecznie przyswajać wiedzę, dzieci potrzebują nie tylko skupienia na treściach merytorycznych, ale też wsparcia w nauce samoregulacji. Emocjonalny aspekt uczenia i potrzeby ucznia oraz relacje z nauczycielami są ważne. I to my, dorośli, jesteśmy za nie odpowiedzialni.
Co moje dziecko tak naprawdę próbuje mi powiedzieć poprzez swoje zachowanie? Co jest dla niego ważne „tu i teraz”, że zachowuje się właśnie w taki sposób? To pytania, które otwierają drogę do budowania relacji opartej na uważności, zamiast oceniania i wyrokowania. Podejście oparte na prawdziwej rodzicielskiej ciekawości tego, co w dziecku „żywe”, pozwala dotrzeć do […]
Małe dzieci kształtują swój obraz siebie na podstawie tego, co słyszą od nas, dorosłych. To, czy je akceptujemy, czy traktujemy krytycznie, może zaważyć na tym, jak sobie poradzą w życiu. Jak wzmacniać ich wiarę w siebie i samoakceptację?
Wydawać by się mogło, że czerwiec wieńczący koniec roku szkolnego jest jednym z najbardziej emocjonujących miesięcy w szkolnym kalendarzu. Tymczasem wrzesień budzi również wiele emocji i to nie tylko u dzieci. Dla dorosłych to również czas pełen wyzwań, szczególnie dla tych rodziców, których dzieci po raz pierwszy rozpoczynają naukę w szkole.
„Dziewczynce nie przystoi takie zachowanie!” czy „No weź! Nie ma się czego bać. Bądź mężczyzną!” – bywa, że dzieci to jeszcze od nas słyszą. Zamiast powielać przekazy poprzednich pokoleń, dajmy dzieciom naszą uważność, akceptację i wsparcie emocjonalne.
Jak dbać o siebie? To pytanie staje się coraz ważniejsze, ze względu na rosnący poziom stresu, jakiego doświadczamy. Czym naprawdę jest „osiebiedbanie”? Kiedyś kojarzyło się przede wszystkim z dbaniem o wygląd i luksusem. Jednak osiebiedbanie opiera się na akceptacji i życiu w zgodzie ze sobą. I nie jest to przywilej czy nagroda za wykonanie wszystkich obowiązków, a coś, co warto robić regularnie, by żyć w równowadze. Może nas w tym wesprzeć uważność.
Jak zadbać o siebie i swoją rodzinę w tej trudnej sytuacji? Co możemy zrobić, aby w miarę dostępnych zasobów, móc względnie „normalnie” funkcjonować?
Prawidłowy rozwój i równowaga emocjonalna dziecka zależy od właściwej (w sensie jakości) relacji z dorosłym. Ale do spokojnego i bezpiecznego wzrastania małego człowieka potrzebna jest również równowaga w świecie dorosłych. Konstruktywna przyjaźń pomiędzy rodzicami, umiejętność dogadania się (w każdych warunkach) i traktowanie „po ludzku”, stanowią filar relacji rodzinnych. Za jakość tych relacji odpowiadają dwie, dorosłe strony.
Potrzeby nadają kierunek ludzkim wyborom i decyzjom. Wpływają na samopoczucie, rodząc zadowolenie (gdy są zaspokajane) bądź frustrację (kiedy nie ma szans na to, aby je zaspokoić). Za każdym zachowaniem, słowem, gestem stoi wewnętrzna motywacja, często niewypowiedziana, co może utrudniać komunikację w relacji.
Płynąca rzeka potrzebuje granic, by nie rozlać się na sąsiadujący teren. Gdyby zupełnie pozbawić ją brzegów, przestałaby być rzeką. Świadomość własnych granic i umiejętność ich wyrażania w kontakcie z innymi ludźmi wpływa na jakość naszego życia, w tym relacji. A ponieważ to „dorośli ponoszą całkowitą i wyłączną odpowiedzialność za jakość wszelkich swoich relacji z dziećmi”, to również do nich należy zadanie nauczenia dzieci, gdzie leżą ich osobiste granice.
Dzieci są kompetentne! Zdaniem Jespera Juula „kompetencje dzieci w odniesieniu do jedzenia polegają na tym, że odpowiadają za swój apetyt i za swój smak, a ich reakcje na określone potrawy są zawsze autentyczne”. Dzieci mają doskonałe umiejętności odczytywania własnych potrzeb. Jeśli rodzice zaufają ich kompetencji, to przez własne doświadczenie i współdziałanie z dziećmi poznają ich istotę i zakres. Traktowanie dzieci poważnie z jednoczesnym odpowiadaniem za decyzje podejmowane w domu (w tym żywieniowe), a także branie odpowiedzialności za dobrą atmosferę to zadania przypisane dorosłym.
Na każdym etapie życia ludziom towarzyszą mniejsze i większe strachy oraz lęki. Ich obiekt i forma wynikają z indywidualnych uwarunkowań, a także przebytych doświadczeń. W ujęciu psychologicznym dostrzega się różnicę między strachem i lękiem – traktuje się je jako odmienne stany emocjonalne. Strach pojawia się w sytuacji zaistnienia realnego niebezpieczeństwa, zaś lęk ujawnia się w momencie przewidywanego lub wyobrażonego zagrożenia – mówimy w tym wypadku o irracjonalności lęku.
Wiek nie stanowi taryfy ulgowej dla stresu. Każdy człowiek (bez względu na to ile ma lat, miesięcy, dni) jest na niego narażony i doświadcza go w mniejszych bądź większych odstępach czasu.
Dwulatek, który kategorycznie odmawia opuszczenia placu zabaw, czy siedmiolatek, który nie chce założyć czapki mimo szczypiącego mrozu, to egzamin dla rodziców z komunikacji i negocjacji. Ale czy w chwilach, kiedy dziećmi targają silne emocje, zastanawiamy się, jak działa mózg dziecka? Co się w nim właściwie dzieje i dlaczego dziecko nie reaguje na logiczne (naszym zdaniem) argumenty?
Kurczowe trzymanie się przeszłości nie pozwala na budowanie szczęśliwego „tu i teraz”, a nieustanne powracanie do tego, co było, utrudnia ruszenie z miejsca. Współczesna psychologia rozwojowa podkreśla, że sposób, w jaki rodzic interpretuje doświadczenia z wczesnych lat swojego życia, silnie przekłada się na kształtowanie się bezpiecznego stylu przywiązania u dziecka.
Każdy przychodzi na świat z własnym, niepowtarzalnym potencjałem i własnymi zasobami. Nie ma dwóch takich samych osób. Bycie uważnym rodzicem czy opiekunem pozwala wyłapać te wyjątkowości u dzieci i w sposób naturalny budować relacje, bez zakładania, jakie dzieci są, i bez programowania, jakie mają być.