NATULI - dzieci są ważnePsycholożka, psychoterapeutka, dziennikarka. Pracuje na uczelni jako asystentka oraz w gabinecie jako psychoterapeutka. Razem z mężem prowadzi blog i fanpage „Katolwica&Mąż”.
Odejście z Kościoła czasami wydaje się niezbyt skomplikowane – osoba odchodząca decyduje się na apostazję lub po prostu przestaje praktykować. Tymczasem dla osób, które niegdyś były głęboko religijne, decyzja o rozstaniu się z katolicyzmem bywa niełatwym procesem.
Pozornie w Polsce matka jest ważną figurą, która zasługuje na szacunek. W rzeczywistości traktowanie kobiet wychowujących dzieci pozostawia w naszym kraju wiele do życzenia.
Kult małych powstańców, żołnierek wyklętych i innych dzieci zamordowanych w ramach wojen i walk budzi mój silny niepokój. Wychowanie dzieci powinno opierać się przecież na uczeniu ich nie ginięcia dla ojczyzny, ale życia dla niej i dla siebie.
Rozmowy z dziewczynkami o dojrzewaniu, cielesności i seksie należą do jednych z najważniejszych w ich życiu. Warto robić to w nurcie ciałopozytywnym oraz nazywać wprost procesy, które nieustannie dzieją się w naszym ciele.
Chyba każdy użytkownik internetu spotkał się z komentarzami innych bywalców sieci, które stanowią pochwałę starych czasów, gdy rodzice nie obawiali się tak bardzo o swoje dzieci. Współczesnym rodzicom nie jest łatwo znaleźć odpowiedź na pytanie, jaki stopień swobody danej dziecku jest dla niego odpowiedni.
Slut shaming, czyli zawstydzanie osób (zwłaszcza kobiet) ze względu na ich seksualność, bardzo często ma miejsce w polskich domach. Postawa tego rodzaju często bardzo negatywnie wpływa na rozwijającą się osobowość młodych dziewcząt.
Posiadanie chromosomu Y nie wyłącza w człowieku części aparatu emocjonalnego, odpowiedzialnego za odczuwanie smutku czy lęku. Chłopcy, tak samo jak dziewczęta, mają prawo do tych emocji i powinni mieć przestrzeń na to, by swobodnie je wyrażać.
Uczymy swoje córki decyzyjności, asertywności i akceptujemy ich złość. Czeka nas jednak również zadanie przygotowania je na zderzenie z patriarchatem, któremu kobieca siła często jest nie w smak.
Fatfobia, o której stało się głośno miedzy innymi za sprawą wpisu babkibabkom, często dotyka już kilkuletnich dzieci. A efekty upokarzania człowieka z powodu jego wagi utrzymają się dłużej, niż sama nadwaga.
Wiele dziewczynek żyje w przekonaniu, że są „słabszą płcią” i ich życie będzie balansowaniem między różnymi ograniczeniami. Tymczasem wiele zakazów, z którymi spotykają się współczesne dziewczynki, nie ma żadnej logicznej podstawy – a zatem śmiało można je odrzucić.
Zniechęcanie dziewczynek do realizowania ich własnych pasji, z uwagi na ich „nieodpowiedniość” względem płci, nie tylko krzywdzi młode kobiety, ale również zubaża nasz świat. Rozwojowi ludzkości służy „aktywacja” potencjału każdego człowieka – niezależnie od jego płci.
„Dziewczynki nie powinny się złościć” – to jeden z najbardziej szkodliwych dla zdrowia psychicznego mitów, które niestety wciąż słyszą przedstawicielki młodego pokolenia. Dziewczynki mają prawo do złości i frustracji. Naszą rolą zaś jest uczyć je radzić sobie tym uczuciem.
Kampania billboardowa „Kochajcie się, mamo i tato” dotyka ważnego obszaru życia dziecka, ale nie skłoni nikogo do miłości. Zamiast plakatów potrzebujemy walki z wykluczeniem, poprawy warunków bytowych polskich rodzin, dostępnej psychoterapii oraz skutecznej walki z przemocą.
Przeważnie zaczyna się wcześnie i niewinnie – od porównywania tego, która z matek bardziej dbała o siebie w ciąży i była bardziej świadoma położniczo. Później jest delikatna rywalizacja o to, które dziecko wcześniej obróci się z brzucha na plecy lub usiądzie – a słowa wypowiedziane do koleżanki mającej dziecko w tym samym wieku, ale nieumiejące jeszcze wykonać danej czynności „ma jeszcze czas, ale mój w tym wieku…”, bywają zabarwione poczuciem wyższości. A potem, gdy zaczyna się etap szkolny, rodzicielstwo rywalizacji zaczyna objawiać w pełni swoją destrukcyjną moc.
Jedną z najbardziej przykrych przywar człowieka jest to, że nawet najzwyklejsze i najbardziej naturalne zachowania jesteśmy w stanie zamienić w przemoc. Nie inaczej jest z karmieniem dzieci – prostą i potrzebną czynność, jaką jest żywienie latorośli, niektórzy rodzice wykorzystują do manifestowania swojej przewagi. Skutki przemocy żywieniowej bywają natomiast opłakane – zarówno dla ciała, jak i dla psychiki dziecka.
Co ma wspólnego babcia, upominająca nieustannie swoją wnuczkę, że powinna prasować mężowi koszule, z Magdaleną Ogórek, deprecjonującą polskie feministki, oraz Krystyną Pawłowicz, obrażającą uczestniczki Marszu Szmat?
Późne macierzyństwo nierzadko bywa utożsamiane z kaprysem lub brakiem odpowiedzialności. Jednak często takie stawianie sprawy jest zakamuflowanym seksizmem i próbą kontroli nad czyimś życiem. A przecież niezależnie od wieku, każdy rodzic zasługuje na wsparcie.
Każde dziecko – zatem również dziewczynka – potrzebuje słyszeć komplementy, które budują jego lub jej samoocenę. Jednak komplementowanie wyłącznie wyglądu u dziewcząt może prowadzić do tego, że nie będą one w stanie dostrzec swoich innych walorów, a własną wartość będą uzależniać od oceny ich atrakcyjności przez innych.
Z czym mierzą się osoby mające duże rodziny? Rodzice, którzy wychowują więcej niż dwójkę dzieci, często spotykają się z niezrozumieniem, wyrazami zdziwienia, ale także niechęci oraz wrogości. Jaka naprawdę jest rzeczywistość w wielodzietnych rodzinach?
Rozstanie rodziców prawie nigdy nie jest łatwe dla dzieci. Dziecko przeważnie chce, aby rodzice byli razem. Jednak wcale nie musi być to doświadczenie traumatyczne. Dużo zależy od tego, w jaki sposób rodzice zachowują się przed i po rozstaniu – przede wszystkim od tego, czy nie wciągają dziecka w swój konflikt.