NATULI - dzieci są ważnePsycholożka, psychoterapeutka, dziennikarka. Pracuje na uczelni jako asystentka oraz w gabinecie jako psychoterapeutka. Razem z mężem prowadzi blog i fanpage „Katolwica&Mąż”.
Kampania billboardowa „Kochajcie się, mamo i tato” dotyka ważnego obszaru życia dziecka, ale nie skłoni nikogo do miłości. Zamiast plakatów potrzebujemy walki z wykluczeniem, poprawy warunków bytowych polskich rodzin, dostępnej psychoterapii oraz skutecznej walki z przemocą.
Przeważnie zaczyna się wcześnie i niewinnie – od porównywania tego, która z matek bardziej dbała o siebie w ciąży i była bardziej świadoma położniczo. Później jest delikatna rywalizacja o to, które dziecko wcześniej obróci się z brzucha na plecy lub usiądzie – a słowa wypowiedziane do koleżanki mającej dziecko w tym samym wieku, ale nieumiejące jeszcze wykonać danej czynności „ma jeszcze czas, ale mój w tym wieku…”, bywają zabarwione poczuciem wyższości. A potem, gdy zaczyna się etap szkolny, rodzicielstwo rywalizacji zaczyna objawiać w pełni swoją destrukcyjną moc.
Jedną z najbardziej przykrych przywar człowieka jest to, że nawet najzwyklejsze i najbardziej naturalne zachowania jesteśmy w stanie zamienić w przemoc. Nie inaczej jest z karmieniem dzieci – prostą i potrzebną czynność, jaką jest żywienie latorośli, niektórzy rodzice wykorzystują do manifestowania swojej przewagi. Skutki przemocy żywieniowej bywają natomiast opłakane – zarówno dla ciała, jak i dla psychiki dziecka.
Co ma wspólnego babcia, upominająca nieustannie swoją wnuczkę, że powinna prasować mężowi koszule, z Magdaleną Ogórek, deprecjonującą polskie feministki, oraz Krystyną Pawłowicz, obrażającą uczestniczki Marszu Szmat?
Określenie „seksualizacja dzieci” zdążyło w ostatnim czasie zrobić zawrotną karierę. Przyczynkiem do sławy „seksualizacji” była oczywiście dyskusja na temat edukacji seksualnej w polskich szkołach. Sądzę, że warto w tym miejscu podkreślić dwie istotne sprawy: po pierwsze, że seksualizacja dzieci jest powszechnym i groźnym zjawiskiem. A po drugie – jest nią coś innego, niż wydaje się części „obrońców niewinności” polskich dzieci.